در همهمه همیشگی اجتماع ایران، اکنون نوبت به مرغ رسیده است که به قول« اندی وارهال» از دقائق شهرت ( و شاید نفرت) ایجاد شده در باره خودش، لذت ببرد. مرغ و مصرف کنندگان مرغ بر سر زبان ها هستند. انواع واکنش ها نیز نثار مردم کوچه و بازار وطن شده است که چرا در صف بی حرمت کننده خرید مرغی که شاید ارزش زعفران پیدا کرده است قرار می گیرند.
به اندازه تک تک انسان هایی که در صف مرغ هستند دلیل ساده انسانی وجود دارد. مهم این است که کمی دلباز باشیم و در موج «خودتحقیری» که مد روز دوره و زمانه ما شده است قرار نگیریم. تقصیر شهروندان کشور نیست که مدیریت نابخرد و ناکارآمد، هر روز آنها را در تنگنای جدیدی قرار می دهد. زندگی جاری است و به هرحال مرغ هم چه بخواهیم و یا نخواهیم باید مصرف شود.
مردم در همه جای دنیا فقط زندگی می کنند. در تلاش مداوم برای امنیت اقتصادی و اجتماعی و انسانی خود هستند. عشق می آفرینند. شادی می کنند و با مشکلات و دغدغه های روزانه زندگی، دست و پنجه نرد می کنند.
و اما یک اصل علمی جالب و عجیب در باره مرغ
در ویدئوی کوتاهی که در اینجا گذاشتم شاهد آن هستیم که مرد جوانی به نام « دستن» برای روز پدر، یک مرغ برای پدرش هدیه آورده است. البته منظور اصلی او از هدیه مرغی! این است که به پدرش نشان دهد مرغ ها از یک اصل جالب تکاملی برای تنظیم حرکات بدن و بویژه سر خود استفاده می کنند. او فکر می کند که این کشف کوچولو برای پدرش، لحظه کوتاهی از شگفت زدگی صمیمانه ایجاد خواهد کرد.
همانطور که در ویدئو خواهید دید متوجه می شویم که مرغ ها به گونه ای غیر ارادی در هر وضعیتی که باشند قادر هستند سر خود را با دقت تمام ثابت نگه دارند. دستنِ جوان دلیل علمی آن را نمی داند. حدس من این است که در گذشته های دور این قابلیت فیزیکی در حین پرواز به کار گرفته می شد.
خلاصه این شما و دستن و مرغ
