فیلسوف آلمانی هگل، شیوه ای از نگاه به تاریخ را عرضه می کند که به بشر اجازه می دهد بدی ها و خوبی ها در یک مسیر طولانی ارزیابی شود. او سعی می کند تشریح کند که چرا «پیشرفـت» و بهتر شدن اوضاع، قرار نیست به صورت مستقیم و همیشگی ادامه یابد.
هگل می گوید در هر دوره که صلح و پیشرفت خودنمایی کند بلافاصله دوران سیاهی و نکبت ایجاد می شود. اگر به طول تاریخ تمدن بشر بنگریم انگار هر بار که چند قدم به جلو بر می داریم واکنش آن، بازگشت محافظه کارانه به سنت ها و ایده های قدیمی تر است. افراط و تفریط طبیعی است چون بشر دوباره فرصت و مهارت جدید می یابد تا باز چند قدم جدید برای تحول بردارد.
در دوره خود هگل، اشرافیت، سلطنت و مذهب در اروپا توسط انقلاب فرانسه مورد هجوم قرار گرفت. اما خود این آشوب افراطی، جای خود را به یک دیکتاتور نظامی به نام ناپلئون داد. دوباره و چهل سال بعد از انقلاب فرانسه، زمینه های شکل گیری قانون اساسی متعادل، در فرانسه و غرب ایجاد گشت.
از نظر هگل، دوران سیاه در تمدن بشری، پایان تحول اجتماعی بشر نیست. بر اساس دیالکتیک هگل، حتما مشکلات و ضایعات بسیار غیرانسانی در دوران سیاه تمدنی شکل می گیرند ولی به همان اندازه، تغییرات مثبت و جدیدتر از درون آن رشد می کند.
تفسیر هگل می تواند توضیح منطقی باشد از دوران سیاهی که بر کشور می گذرد. چون ایران قبل از آمدن ج. ا، تجربه یک دوره پیشرفت وسیع توسط سیستم پهلوی را داشت. حتما هم از درون این دوران رنج و سقوط، شاهد یک دوره بهروزی تمدنی دیگر خواهیم بود.
Hegel Knew There Would Be Days Like These
http://www.thebookoflife.org/hegel-knew-there-would-be-days-like-these/
