یکی از جدیدترین تحقیقات نشان داده است آدمها در سه دوره اواخر ۲۰ سالگی، میانه ۵۰ سالگی و دوران کهولت، تنهایی بیشتری احساس می کنند.
اواخر دهه ۲۰ سالگی مصادف است با تصمیمات اصلی در باره شغل و اینکه در این سن افراد مدام خودشان را با همسن های شان مقایسه می کنند. وقتی هم خود را در موقعیت نامناسب و نامتعادل می یابند پشیمانی و حس گناه در آنها رشد می کند. وضعیتی که تمایل به عزلت و تنهایی در بین این افراد را زیاد می کند.
در اواسط ۵۰ سالگی به خاطر بروز بیماری های مزمن، تقلیل انرژی و کاهش میل جنسی، افراد به مرگ، بیشتر فکر می کنند و افسرده تر می شوند. در این دوران، دست کشیدن از ایده جوان بودن، به مرور آفراد را به تنهایی بیشتر سوق می دهد.
در حوالی ۸۰ سالگی طبیعتاً بسیاری از عزیزان و نزدیکان فرد فوت کرده اند و خلا عظیم عاطفی به همراه تقلیل سلامت جسمی، نقش به سزایی در ایجاد حس تنهایی دارد.
قدم بعدی تیم تحقیقاتی تشخیص رابطه بین میزان تنهایی و خردمندی افراد است. شرکت کنندگان در تحقیق در سنجش خردمندی نیز شرکت کردند. در این سنجش توانایی کنترل احساسات شخصی، قدرت تحمل و درک بیشتر سایرین و میزان حس همدردی به دیگران محک زده شد.
افراد هر چقدر معقول تر رفتار کنند شانس تنها شدن شان کمتر خواهد بود. آدم هایی که قدرت تشخیص خوبی دارند رفتارهایی از خود بروز می دهند که کمترین آسیب ها به دوستی های شان می رسد.
آنها در حین قضاوت، همه جانبه تر برخورد می کنند. صبوری و گذشت را می فهمند چون از نکات ضعف خودشان خبر دارند.
The findings are reported in International Psychogeriatrics.
https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0022395617307513
Image by Photo by rawpixel.com from Pexels
