من و همه دوست های دور و برم تو دهه ی ۳۰ سالگی هستیم و بعضی حتی دارند وارد دهه ی ۴۰ سالگی می شوند. ما به هر دری که بگویی زدیم. همه کلوپ ها و شبکه های دوستیابی را گشتیم ولی خبری نیست. ساعت کوک شده ما برای بچه داری داره دیر می شه.
تا همین چند وقت پیش، من به دوستانم دل گرمی می دادم. امید می دادم و وعده همیشگی که نگران نباشید چون بالاخره آن یاری که منتظرش هستیم پیدا خواهد شد. ولی مثل اینکه از این خبرها نیست.
برای ما که قدرت پرداخت هزینه برای منجمد کردن تخمک های مان را نداریم راهی جز تنها ماندن یا سرپرستی بچه های پرورشگاه ها نمی ماند. مجرد بودن اصلاً جالب نیست و زندگی غمگینی را می گذرانیم.
دختر مجرد بالای ۳۰ سال عزیز
نگرانی و ترس از تنها بودن سخت است ولی به هر حال کمی بیشتر به عقب برگردیم نسل مادران ما خیلی وضع شان از این نظر بدتر از ما بود. آنها اگر مجرد می ماندند لقب بد می گرفتند. تحقیر می شدند و واقعا سهمی در زندگی اجتماعی نداشتند.
این روزها خیلی حدود ۳۰ درصد مردان و زنان تنها هستند و بدشان نمی آید و تحقیر نمی شوند. کم کم به نظر می رسد آنهایی که تنها! نیستند دارند قبطه می خورند که چرا تنها و مجرد نیستند؟
ضمن آنکه خیلی از زنان در دهه ۳۰ سالگی زندگی شان فرصت های زیادی پیدا می کنند که عشق و خانواده و فرزند داشتن را تجربه کنند.
در بین دختران اطرافم که اغلب شان وارد ۳۰ سالگی شده بودند قبل از اینکه به ۴۰ سالگی برسند به آرزوی اصلی و قلبی شان یعنی مادر شدن رسیدند و حتی شریک زندگی هم پیدا کردند. پس هنوز دیر نشده و تعجب خواهی کرد که سال های دهه ی ۳۰ سالگی چقدر شانس برای سر و سامان گرفتن در خود دارد.
واقعیت این است که توقعات اجتماعی، با همان سرعتی که دوست داریم اتفاق نمی افتد. ما باید مدام به خودمان یادآوری کنیم که تغییر شیوه های قدیمی زندگی، سخت است و هزینه دارد و ناگزیریم رنج و نگرانی ناشی از آن را به جان بخریم.
image source https://www.pexels.com/@olly
