سلام، من دختری ۲۲ ساله هستم. حدود سه سال است با پسری که هفت سال از خودم بزرگتر است در ارتباطم. اوایل پدر و مادرم مخالف رابطه‌ی ما بودند، اما بعد از مدتی مادرم راضی به این رابطه شد و پدرم را هم نرم کرد. راستش قبل از اینکه پدر و مادرم رضایت بدهند اشتیاق من برای حفظ این ارتباط بیشتر بود، اما الان دیگر ذوق و شوق قبل را ندارم.
دوستم پسر بسیار خوب و قابل اعتمادی است، تا این لحظه بارها کنار من ایستاده و در مشکلات کمکم کرده، می دانم که انتخاب اشتباه نکرده ام، ولی الان دلهره از این دارم که نکند روزی ما همدیگر را مثل سابق نخواهیم. می ترسم هیچوقت نفهمم عشق چیست! اصلا عشق چه حسی دارد؟ از کجا بدانم که راهی که در ان قدم گذاشته ام درست است؟
کیمیای عزیز
عشق، مثل یک جرقه و شعله سریع است که دو انسان را با شتاب نسبت به هم صمیمی سازد. اما کیمیای عزیز، بعضی روابط بدون جرقه اولیه و بدون هیجان آشکار، یا می گیرند و دوستی، احترام و اعتماد زناشویی ایجاد می کند. بر عکس، خیلی ها پس از ایجاد یک شعله احساسی و عاطفی، بعدا تمایلی برای ادامه رابطه نمی یابند. همه اینها بستگی به خود آدم، موقعیت و شانس دارد.
مهم ماندگاری شعله زندگی است. مهم احترام و اعتماد و دوست داشتن دو فرد به همدیگر است….
شک و دلهره ات البته می تواند زمینه واقعی داشته باشد چون هم خیلی زود شروع کردی و … کم شدن شوق و میل نیز طبیعی است و برای عشاق هم روی می دهد. احساس بد هم نداشته باش از اینکه چنین فکری به ذهنت خطور کرد. فقط یاد بگیر برای این نوع احساسات، واکنش های سریع نداشته باشی.
image source
