روحانیت به هر دلیل و نیت، به صورت یک قدرت معنوی، اقتصادی و سیاسی، قرن ها است که در ایران حضور دارد. روحانیت شیعه، اصل و قرارش بر این اعتراض بنا شده بود که خلافت، حق اجداد شان بود. اجدادی که بعد از طرد شدن توسط خلفای مسلمین، کم کم رنگ و بوی ایرانی گرفتند.
روحانیت شیعه، از یک نظر، یک سیستم شبه سلطنتی است. یک نوع تطبیق شاهنشاهی ایرانی با اسلام که رهبری جامعه از طریق پدر به پسر منتقل می شود. کاری که خود روحانیت شیعه می داند در اسلام منع شده است.
کاش روحانیت، به جای قدرت سیاسی می توانست مثل روحانیون بودایی و هندو در مشرق زمین، به سمت عرفان و معنویات تمایل پیدا می کرد.
.
ولی متاسفانه روحانیت قدرتمند شد و طبیعی است که تلفیق قدرت و مذهب، فساد و ریا می آورد. عین این اتفاق در مسیحیت هم صورت گرفت و کشیشان طماع تا آنجا پیش رفتند که اول با دریافت پول گناهان مومنین را می شستند و بعد حتی سند فروش زمین در بهشت ساختند و به مردم فروختند.
روحانیت، شانس ماندن در قلب و روح مردم ایران را با سرعتی باورنکردنی از دست داده است.
