سه جوان آبادانی می خواهند شب شیطنت و تفریح داشته باشند. به خانه یک قاچاقچی و بچه زرنگ محل که از آنها مسن تر است می روند که کمی مست کنند و نشئه شوند.
تمام فیلم در یک محوط سرپوشیده به اندازه یک زمین بستکبال ساخته شده است. همه چیز به رنگ سبز است و همه بازیگران کفش های آبی رنگ پوشیده اند. محیط داخلی فیلم خیلی شبیه بازی های کامپیوتری است.
در وهله اول غصه ات می گیرد که ای وای از این ادا بازی های لوس و پرمدعا است و روی صندلی جابجا می شوی که در اولین فرصت از سالن جیم شوی…
ولی انگار کارگردان «عبد آبست» به درستی آستانه تحمل تماشاچیان را محاسبه کرده است چون به موقع این فیلم با یک اتفاق دلخراش به فضایی عجیب و غریب چنان جانِ واقعی می بخشد که همه را تا آخرین صحنه، مات و متحیر نگه می دارد.
هنوز دو سانس دیگرآن در فستیوال فیلم تورنتو در طی روزهای آتی نشان داده خواهد شد. اگر در تورونتو هستید آن را از دست ندهید.
.
