تا می رویم به شغل خودمان، یا داشتن بدن سالم یا ماشین قسطی یا آپارتمان خوبی که اجاره کردیم بنازیم متوجه می شویم که خیلی از افرادی که می شناسیم فاصله شان و موقعیت شان با ما از زمین تا آسمان است.
خیلی از ما همه عمر هدف مان را صرف این مسابقه ناتمام می کنیم که همسطح دیگران بشویم و متاسفانه با ناراحتی و افسوس می دانیم که نمی توانیم مثل خیلی‌ها باشیم.
۱- ادر وهله اول قیافه ظاهری ما است. در دوره های مختلف زندگی انواع نگرانی را به دوش می کشیم که قدبلند و خوش اندام نیستیم یا موهای سرمان پرپشت نیست. اما در واقعیت، همه آنها که این چیزها را دارند هم نگران قیافه ظاهری شان هستند
۲- باعث غرور است که افتخاراتی نصیب خود ساختیم ولی اگر همه معیار ما این باشد که باید مدام در زندگی موفقیت کسب کنیم وضعیت ما متزلزل خواهد بود. اتکا مداوم به پیروزی ها، ما را در موقعیت بی ثباتی قرار می دهد انگار که بر روی شن های ساحل، برای خودمان خانه بسازیم.
۳ – داشتن یار در زندگی، عالی است و برای خیلی‌ها وسیله ایی است برای احساس ارزشمند بودن … ولی یادمان باشد که تکیه به دیگران برای کسب احساس تعادل، می تواند درست نباشد. چون کنترل دیگران در دست ما نیست و به محض از دست دادن آنها، هویت و اهمیت خودمان کاملا فرو می ریزد.
۴- شغل ما بخش مهمی از حس اعتمادمان به خود است. ولی شخصیت و سلامت خودمان را با شغل مان معرفی نکنیم. من برنامه ریز کامپیوترم، من مهندسم. من وکیلم یا حسابدارم یا نجارو مکانیک… چون هویت و شخصیت و ارزش ما خیلی بیشتر از این قراردادهای شغلی و اجتماعی است.
۵ – امکانات مادی داشتن شان، خوب است و آرامش می آورد و از نگرانی ها کم می کند و حتما بعضی از افراد، از نظر مالی اصلا مشکلی ندارند. اما وقتی از آنها هم می پرسید هم فکر می کنند به اندازه کافی ندارند و هم مثل بقیه آدمها نگران هم هستند.
How Do You Measure Your Self-Worth?
https://www.psychologytoday.com/blog/what-mentally-strong-people-dont-do/201707/how-do-you-measure-your-self-worth
image source
https://www.picuki.com/media/2205689932528461475
