تابستون بود. فصل هندونه و خربزه. فصل گرمک و طالبی و سمسوری. ما فرق این سه تا آخری را نمیدونستیم. از این نظر شبیه مردم بودیم. پسر داییم از دوبی اومده بود. هر آن ممکن بود مهمون بیاد. بهم پول دادن برم میوه بگیرم. گفتن گرمک بگیر ارزونه. راست می گفتن. با پول یه هندونه یا خربزه بزرگ می شد سه چهار تا گرمک گرفت.
رفتم بقالی سر کوچه. بلند گفتم « گرمک دارین؟» نشونم داد. گرمک ها را ریخته بود رو زمین، خربزه ها را چیده بود بالا. یه گرمک برداشتم. یه مشتری دیگه که کنارم ایستاده بود یواش گفت «گرمک هاش خوب نیست، از این طالبی ها بردار» و طالبی که دستش بود را نشونم داد. فرقی با گرمک من نداشت. با این حال عوضش کردم.
رفتم خونه. مادرم تو حیاط بود. گفت « پس چرا سمسوری گرفتی، مگه گرمک نداشت؟ بزارش یخچال» بابام در یخچال رو باز کرده بود و توشو نگاه می کرد. انگار تو یخچال خالی دنبال چیزی می گشت. گفت «پول دادیم گرمک بگیری، کمبوزه گرفتی!» عصر داییم اینا اومدن. خواهرم داشت گرمک رو قاچ می کرد و غر میزد که «خوب به جا گرمک، طالبی میگرفتی. این که همش آبه. چجوری بذاریم جلو مهمون؟» بالاخره بریده شد.
داییم همینجور که می خورد گفت «نه، سمسوریش بد نیست. از کجا گرفتین؟» گفتم. گفت « چند؟» گفتم. زن داییم گفت «از اون نگیرین. آدم خوبی نیست. از اونور خیابون بگیرین. هم سمسوری میاره هم طالبی» به پسر داییم گفتم «اونجا هم طالبی هست؟» گفت «طالبی نمی دونم، ولی گرمک هست» سری تکون دادم و گفتم «خوبه» صدای یه وانتی از دور بلند شد، «طالبی … گرمک … سمسوری …
