حدود ۴۰ سال پیش، مردم ایران، به دلایل مختلف، مدیریت نوع شاهنشاهی را برای خودشان مناسب ندیدند و امیدوار بودند که به استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی دست یابند. تقریبا برای اکثریت مردم ایران محرز شده است که از آن سه شعار، فقط یک جمهوری اسلامی مانده است و …
جامعه ایران در طی این مدت، با وجود تجربه تلخ یک شیوه مدیریت تک بعدی، شاید ضرورتی نبیند که به سیستم مدیریت گذشته برگردد ولی به نظر می رسد می خواهد با گذشته آشتی کند. از این منظر، فیلم مستند «ملکه و من»، شروع هوشمندانه ایی از این آشتی است.
ناهید پرسون یک زن ایرانی است که در جوانی افکار رادیکال چپ داشته است و تصمیم می گیرد فیلم مستندی در باره آخرین ملکه ایران فرح پهلوی بسازد. ولی به مرور می فهمیم که ضمن کشف و معرفی شخصیت ملکه، می خواهد از فرهنگ و ایده نفی یکجانبه آدم ها فاصله بگیرد. او می خواهد به خودش و به ملکه فرصت دهد که به عنوان دو مادر، در قدم اول همدیگر را تحمل کنند و شاید اگر امکانش بود نوعی آشتی هم بین شان برقرار شود.
چریک و ملکه سابق، با همه شک و تردیدهایی که دارند به شکل نامحسوسی به اشتباهاتی که مرتکب شده اند اشاره می کنند. هر دوی شان به نوعی معذرت خواهی هم می کنند. دلیل اصلی این شهامت هم به اندازه آشتی شان مهم است چون هر دوی شان کشورشان را دوست دارند.
ناهید پارسا فیلم موفقی ساخته است چون توانسته است تصویری شفاف از نیت خود و شخصیت فرح ارائه دهد. فرح پهلوی دختری از یک خانواده خوب ایرانی بود که تبدیل به ملکه شد و به عنوان مادر و همسر، با عشق و امید، به تلاش های همسرش وفادار ماند.
متاسفانه بخش دوم فیلم در یوتیوب فقط با دوبله عربی موجود بود اما گفتگوها به زبان فارسی است.
