1 – ما ناگزیریم چشم مان را بر روی واقعیت ها و اطلاعات پیرامون ببندیم چون عملا نمی توانیم با هر آنچه که حواس ما و چشم ما ضبط می کند به زندگی ادامه دهیم. برای همین مغز ما مدام کلک می زند تا فقط اطلاعاتی که به دردش می خورد را در ذهن ما در هم بیامیزد و بسازد. برای همین، واقعیت هر کدام مان با دیگری فرق می کند.
2- ما اتفاقات تکراری و آشنا، عادت ها و سنت ها را دوست د اریم چون تایید کننده چیزی است که قبلا می دانستیم. ما به ماجراهایی که زیاد آشنا نیستیم بها نمی دهیم. ما حتی موقع ارزش گذاری آدم ها، آنهایی که برای ما آشنا تر هستند را پرارزش تر می یابیم.
3 – ما اگر نسبت به اتفاقات و خطرات، سریع واکنش نشان نمی دادیم نسل بشر تاکنون منقرض شده بود. ما برای اینکه سریع عکس العمل نشان دهیم لازم نیست دلایل و شواهد زیادی جمع آوری کنیم یا به منطق مان تکیه کنیم. اکثر تصمیمات زندگی ما معمولا از اطلاعات و استدلال کافی برخوردار نیست.
4 – ما انسانها فرصت زیادی برای اشتباه کردن نداریم. برای همین سعی می کنیم به تصمیمات گروه و اجتماع، اعتماد کنیم. برای همین، با جمع همراه می شویم و دل کندن از سنت ها و اخلاقی که توسط جامعه تائید شده است سخت است.
5 – ما حتی به خاطرات و ماجراهای درون ذهن خود، اطلاعات تخیلی و دلخواه می افزائیم یا آنها را بر اساس ضرورت های کنونی مان، تغییر می دهیم تا مدام به آنها پناه ببریم.
مغز ما با این ترفندها و کلک ها پیچیده تر، سریع تر، مقرون به صرفه تر و منطبق تر از پیش می شود. به عبارت دیگر، ما برای زنده ماندن و متناسب و متعادل زندگی کردن، باید بخش اعظم واقعیت دنیای شخصی مان را در مغز خودمان بسازیم.
You are almost definitely not living in reality because your brain doesn’t want you to
http://qz.com/776168/a-comprehensive-guide-to-cognitive-biases/?utm_source=atlfb
