داشتن IQ بالا فقط یکی از تمایزات ما با سایر حیوانات است. اما یکی از تفاوت های اصلی که ما را از سایر موجودات متمایز می کند، داشتن نوزاد بسیار ضعیف و وابسته است. تحقیق جدیدی که در فصلنامه «مکتوبات آکادمی ملی علوم» منتشر شده است ادعا می کند رابطه مستقیمی بین وابستگی نوزاد بشر و هوش انسانی وجود دارد.
از دید محققین این نظریه علمی، چندین عامل تکاملی و گاها متضاد دست به دست هم داده اند تا انسان از هوش بسیار بالایی برخوردار شود. قدم اول، حل معمای مغز بزرگ بشر و لگن خاصره کوچک انسان است.
بر طبق این تئوری، تنازع بقا، بشر را واداشت که از مغز بزرگتری برخوردار شود ولی در همان حین به دلیل پایین آمدن از درخت و روی دو پا راه رفتن، می بایست لگن خاصره کوچکتری نیز داشته باشد.
معمای سر بزرگ و خطرات زمان زایش به خاطر لگن خاصره کوچکتر، ضرورتا بشر را واداشت که به سیستم بسیار متفاوتی از تولد نوزاد دست یابد. نوزاد انسان از آن پس، خیلی زودتر از موعد مقرر به دنیا آمد. اتفاقی که منجر به ناتوانی فیزیکی و وابستگی شدید نوزاد به والدین شد.
با این کلک تطبیقی و تکاملی، بشر تسلط بیشتری برای راه رفتن پیدا کرد و هم نوزادانی را به جهان آورد که مغز و جمجمه شان می توانست بعد از تولد، رشد بسیار داشته باشد.
از این مرحله به بعد بود که تغذیه و نگاهداری نوزاد نارس نیاز به دقت و هشیاری بیشتری پیدا کرد. نوزاد انسان برای سالها از قدرت تشخیص و خرد لازم برای بقا برخوردار نیست چون مغز و جمجمه اش بیش از 10 سال نیاز دارد تا کامل شود.
ناتوانی و نابخردی سال های کودکی و اوائل نوجوانی در دوران ماقبل تمدن، بسیار خطرناک بود و برای همین قدرت تشخیص و واکنش سریع از جمله خصوصیات شاخص والدین در نوع بشر گشت. بشر در این چرخه تغییرو تحول، قدم به قدم باهوشتر گشت
ادعای فوق مثل همیشه با مخالفت های زیاد روبرو شده است. ولی به قول مردم شناس امریکایی: « نکته جالب در این تحقیق، ارزش گذاری بر روی موقعیت هوشمند والدین است و تاکید بر اهمیت نقش والدین و مسئولیت دشواری که بر عهده دارند»
Does a Newborn’s Helplessness Hold the Key to Human Smarts?
image source
http://www.inspiredartofcooking.com/category/inspirational-thoughts/
