تنها بودن، راه حل نیست

آدمها روز به روز تنهاتر میشوند ولی به شیوه های مختلف می خواهند آن را نادیده بگیرند یا نشان دهند که برای شان مهم نیست. اغلب افراد سعی می کنند خود را مشغول نشان می دهند. خیلی ها سعی می کنند با داروهای آرامبخش یا مخدر، این کمبود و نیاز را فراموش کنند. خیلی ها به دنیای قابل دسترسِ پورنوگرافی و بازی های کامپیوتری پناه می برند.

متاسفانه همه شگردهایی که این روزها به کار می بریم تا به یادمان نیاوریم تنها هستیم باعث گوشه نشینی بیشتر ما شده است. ما می توانیم تنها نباشیم اگر:

۱ – از غریبه ها و افرادی که نمی شناسیم کمتر بگریزیم. ما بزرگسالیم و تشخیص و شعور عمومی داریم پس از بدبینی ها کمی فاصله بگیریم و به دیگران فرصت بیشتری برای ایجاد دوستی بدهیم.

۲ – قرار نیست آشنایی اولیه مطبوع و راحت باشد. یاد بگیریم کمی احساس خجالت یا تردید یا غیرعادی بودن را در قدمهای اولیه آشنایی با یک فرد، تحمل کنیم.

۳ –  طبیعتا ما بدمان نمی آید گاهی به حریم شخصی و درونی خود پناه ببریم. خیلی از ما از زندگی شلوغ و ماجراهایش دچار التهاب می شویم و ترجیح می دهیم کاش از دنیای پر همهمه به خلوت خویش پناه می بردیم. اما همزمان تاریخ بقای انسان نشان داده است که اگر تنها می بودیم منقرض می شدیم.

۴ – دنبال دوست، همدم یا همسر گشتن، علامت نیازمند بودن ما نیست. نشانه کمبود عاطفه یا نابالغ بودن هم نیست. ما ذاتا موجود اجتماعی هستیم.

https://www.psychologytoday.com/blog/unified-theory-happiness/201604/stop-fleeing-loneliness

Image Source
http://www.huffingtonpost.co.uk/2014/02/13/how-to-be-alone_n_4779709.html