انسانهای گذشته با وجود ناملایمات زندگی و معیشت، گریه و زاری شان کمتر بوده است. به نظر دانشمندان سه انستیتوی تاریخ احساسات در اتریش، آلمان و انگلیس، انسان ها در سرزمین هایی که رفاه عمومی، آزادی و مدیریت اجتماعی بهتر دارند بیشتر از جاهای دیگر گریه می کنند.
حالا که پشتوانه علمی هم پیدا کردم اجازه دهید اعتراف کنم مدتی است مسابقه ای بین من و دخترم راه انداختیم که ببینیم کدام مان در حین دیدن فیلم درون سینما یا در خانه، زودتر گریه می کنیم.
دلایل گریه کردن هایم هم زیاد مشخص نیست. گاهی دیدن یک قطعه عکس بهانه ای می شود برای گریستن… یا قدم زدن در بارانی که خیلی شبیه شمال ایران، ریز و مداوم می بارد و تمام صورتم را پر از اشک می کند. یا وقتی با یک زوج روبرو می شوم که با تنفر شدید مشغول پرخاش و دعوا با هم هستند. تصور اینکه آنها زمانی به هم عشق می ورزیدند هق هق خفیف ولی ممتدی در من ایجاد می کند.
اتفاق بعدی که باورم را در باره گریه کردن در هم شکست زمانی بود که دوست بسیار صمیمی و قدیمی ام یک اتفاق ناگوار را در قهوه خانه برایم تعریف کرد. او هنوز یک جمله از توضیحش در باره مشاهده آزار یک مرد نسبت به سگش درون آسانسور نگذشته بود که به یکباره بغضش ترکید و گریه کنان توضیح داد « خیلی نامردم که هیچی به اون مردک بی همه چیز نگفتم که با خشم قلاده سگش رو می کشید طوری که نفس خودم در آسانسور بند اومده بود. بخصوص که سگ بینوا نمی تونست بفهمه صاحبش چرا داره تنبیهش می کنه»
حالا همه این اعترافات و مشاهدات به کنار، دوستی تعریف می کرد همه فیلم هایی که پارسال در فستیوال فیلم تورونتو دیده بود، قهرمانان مرد درون آن فیلم ها، همگی شان، زار و زار گریه می کردند.
خلاصه اینکه، اعتقاد همیشگی مبنی بر اینکه جوامع گرمتر و سنتی تر، اهل گریه هستند ممکن است صحت نداشته باشد. شاید مردان و زنان زیادی دور و برم باشند که یواشکی، اگر فرصتی بیابند گریه می کنند.
http://www.historyofemotions.org.au/
http://projects.history.qmul.ac.uk/emotions/
https://www.mpib-berlin.mpg.de/en/research/history-of-emotions
THE LUXURY OF TEARS
https://www.1843magazine.com/features/the-luxury-of-tears
