یک تلقی عمومی در جامعه وجود دارد مبنی بر اینکه هر فردی که تنها زندگی می کند حتما از مشکلات شخصیتی نیز برخوردار است. به عبارتی دیگر، به ذهن ها خطور نمی کند که آدمهای مجرد می توانند نرمال باشند.
بعضی از ما انسانها اگر انتخاب می کنیم که مجرد بمانیم نباید لقب بی عاطفه بودن نصیب مان شود. در حقیقت شاید ما مجردها خیلی بیشتر از بقیه عاطفی باشیم.
برای بعضی ها نشانه بلوغ و خردمندی است اگر می توانند عاشق یک نفر بشوند و با او زندگی کنند ولی خردمندانه است اگر به این واقعیت هم بعضی ها برسیم که بعضی ها نیز از نظر روحی و روانی، توانایی عاشق شدن و زندگی مداوم با یک نفر را ندارند.
منطقی ترین واکنش به آنهایی که واقعا دوست داریم این است که با آنها زندگی نکنیم چون تقریبا غیرممکن است با یک نفر، همسر و همراه شویم و دمار از روزگار هم در نیاوریم. مناسب ترین رفتار با عشق این است که ستایش کنیم، احترام بگذاریم، لطافت به خرج دهیم و بعد راه مان را بگیریم و از آن دور شویم. جلوگیری از ایجاد تنش و بحران در زندگی خود و دیگران، نشانه یک روح مهربان است.
مجرد بودن شرایطی را فراهم می کند که مدام به یادمان می آورد هیچکس را نداریم که اشتباهات و ضعف های مان را برشمرد ولی اگر خوش شانس باشیم خودمان را تحمل خواهیم کرد.
بهتر است احساس تنهایی کنیم و از در دسترس بودن سکس، محروم باشیم تا اینکه در درون یک ازدواج به یک زندگی بدون سکس برسیم یا در بیرون ازخانواده و تعهد زناشویی، دنبال سکس بگردیم.
انکار نمیشود کرد که مجرد یا متاهل بودن مشکلات خاص خودش را دارد. تنهایی درد مجردها است و احساس خفگی، خشم و مستاصل شدن می ماند برای متاهل بودن.
