دنیای کنونی، مدام پر سرو صدا تر می شود و به نظر می رسد تعداد افراد برونگرای جامعه بیشتر هستند اما نسبت بین افراد برونگرا و درونگرا زیاد فرق نمی کند. ولی چون برونگراها معمولا از افراد اهلِ شلوغ بازی هستند در معرض دید قرار می گیرند و به نظر تعدادشان بیشتر می رسد.
افراد درونگرا مدام مشغول فکر کردن در باره رفتار و عکس العمل ها و حرف های که قرار است بزنند هستند. آنها ساکت ترند چون باید این مسیر گفتگوی درونی را با خود داشته باشند. افراد درونگرا شاید زودتر از موعد، مهمانی و محفل های گروهی را ترک کنند چون مغزشان و عصب های شان از این همه تاثیر و تحریک خسته می شود.
دنیای هر لحظه شلوغ شونده خواسته یا ناخواسته توجه بیشتری به مردان و زنان برونگرا دارد. چون آنها همه جا هستند و همه کاری می کنند و مدام باید سرگرم باشند و هیجان داشته باشند و همه اینها مترادف با مصرف بیشتر و از همه مهمتر همراهی بیشتر با رسوم و عادات اجتماعی است.
مدیر مرکز عصب شناسی اجتماعی در دانشگاه شیکاگو دکتر John T. Cacioppo می گوید: « تنها بودن و تنهایی دو مقوله متفاوت است ولی جامعه تفاوتی در آن مشاهده نمی کند. برای همین با انکه افراد به دنبال لحظات تنها در زندگی شان هستند تحت فشار توقعات اجتماع دچار احساس گناه می شوند از اینکه در یک رابطه نیستند. گناهی که آنها را مجبور می کند هر طور شده به دنبال تدارک یک رابطه باشنند. این تصمیم سالمی نیست چون این نوع افراد وقتی وارد یک رابطه می شوند بر احساس گناه شان افزوده می شود»
افراد مجرد شاید بهتر است اصراری نداشته باشند که موقعیت کنونی شان را به هم بزنند. آنها مجبور نیستند چون همه امکانات مادی برای داشتن یک رابطه وجود دارد پس حتما به آن سمت کشیده شوند. مهم این است هر کاری که با وجودشان همخوانی دارد را انجام دهند.
البته این حقیقت را هم نمی توان نادیده گرفت که همه زندگی ما، محدود به اکنون ما نیست. به قول استاد روانشناسی دانشگاه نیویورک » Harry K. Wexler : « یکی از بزرگترین مشکلات تنها زندگی کردن مربوط به سالهای بعد از جوانی است وقتی که نشانه های پیری و مرگ، خودنمای می کنند. روبرو شدن با آن دوره از زندگی در تنهایی، خیلی شجاعت می خواهد»
image source
http://www.thewire.com/entertainment/2012/02/living-alone-making-you-weird/49072/
