مشکل من … از بچگی در خانه شاهد کتک کاری بودم. با وجود آنکه می دانم تجربه ای که در کودکی شاهدش بودم خوب نبود ولی خودم نسبت به دختران خشونت نشان دادم.
الان که 19سال هستم زنان را انسان می دانم و کسی که آنها را بزند حیوان می دانم … اما می دانم که خیلی راحت روی زنان دست بلند می کنم. در مدرسه ابتدایی (چون در روستا بودیم مدرسه مختلط بود) همیشه دختران را می زدم. البته زورم به پسر ها هم می رسید ولی کمتر با آنها درگیر می شدم. بعضی از آنها را بخاطر این که زیاد می خندیدند زدم! یکی را کاملا واضح به یاد دارم، تا گریه نکرد رهایش نکردم. خیلی پشیمانم و واقعا نگرانم که در آینده در زندگی مشترک به مشکل بر بخورم …
من با دخترا تاکنون رابطه دوستی نداشتم. البته تاحال از چند نفر خوشم آمد که همه شان از دسترس خارج اند. الان تقریبا دیگر کسی در ذهنم نیست. این را هم بگویم که معمولا می گویند با ادب هستم و آگاهانه سعی میکنم خوب باشم. می خواهم نظر شما را بدانم. ببخشید از این خلاصه تر نتوانستم …
این روزها در محیط مدرسه و دانشگاه نیز بر قباحت استفاده از خشونت افزوده شده است. ترس از دردسرهای احتمالی کمکت می کند هر روز کنترل بیشتری بر خشم خودت داشته باشی. اما اینها محذوریت های بیرونی است. مهم این است که در شروع بزرگسالی می فممی که خشونت به زنان بد است. به نظر نمی آید مشکل خاصی داشته باشی. حتما می توانی با صبوری و دقت، این عادت قدیمی و کودکانه را پشت سر بگذاری.
خشونتی که در کودکی در خانه خودت شاهد بودی تاثیرش عمیق است و خیلی خیلی باید مواظب احساساتت باشی.
صریح و صادقانه نوشتی که زن، برایت عزیز است. اما به خاطر موقعیت اجتماع، شانس پرورش حس عاطفی نسبت به دختران برایت تاکنون میسر نبود. سعی کن برای شروع، تجربه دوستی ساده با زوج مخالف را به هر شکل ممکن بیشتر کنی. از دوستی معمولی با همکلاسی ها یا همکاران تا دختران فامیل که تماس و رفت و آمدهای معمولی با آنها تا حدودی جائز است شروع کن.
اگر هم شانس بیاوری و با اعتماد به نفس، به دختری در بیرون از فامیل نزدیک شوی و درخواست دوستی بدهی فرصت پیدا می کنی تا از لطافت ناشی از یک احساس عاطفی نیز برخوردار شوی و شخصیت مهربانتری برای خودت فراهم کنی.
image source
