واقعیت این است که در هر سانتیمتر مربع از پوست، تعداد ریشه های مو در بدن انسان مساوی است با سایر اعضای خانواده میمون ها و تفاوت فقط در ضخامت و بلندی موها است.
اما سئوالی که به طور طبیعی ایجاد می شود این است که وظیفه موهای ظریف شده و کوتاه تر شده انسان چه می تواند باشد چون به نظر می رسد مثل سایر پستانداران مشابه، با کم شدن حجم موی بدن، ما از شانس گرم نگه داشتن بدن، تزئین و یا حتی تطبیق و همرنگ شدن در طبیعت بی بهره گشته ایم.
در یک تحقیق، ده دانشجوی مرد و ده دانشجوی زن پذیرفتند که موهای یک نقطه از بازوی شان تراشیده شود و با مداد رنگی دائره ایی درست کردند که با نوعی ژل نفتی حصار شده بود تا به خاطر قرار دادن حشرات ریز، قادر به کنترلِ جابجای و سرایت شان به بقیه نقاط بدن دانشجویان باشند.
تحقیقات نشان داد حشراتی نظیر کک و کنه، در قسمت تراشیده شده بازوها، فرصت و سرعت بیشتری برای گاز گرفتن و ( مکیدن خون و تخم گذاری) دارند ولی در محوطه های مودار، حرکات شان و حضورشان سریعتر تشخیص داده می شود و طبیعتا بشر می توانست با هر امکان ممکن از شر شان خلاصی یابد.
دانشجویان قادر بودند با فشار دادن بر روی یک دگمه مخصوص، تعداد دفعاتی که حضور حشرات مزبور را بر روی بازوهای خود حس می کردند را ثبت کنند. برای مثال میانگین توجه دانشجویان از حضور حشرات در محوطه مودار بازوها به چهار ثانیه می رسید ولی در قسمت تراشیده شده قدرت تشخیصِ حضور جانوران فوق کمتر می شد و به هر ده ثانیه می رسید. در ضمن ملاحظه شده است که در عمل، آماده شدن برای نیش زدن در محوصه مودار، کندتر از محوطه تراشیده شده است.
نتیجه گیری مشخص از این آزمایش، این حقیقت بود که یکی از دلائل ماندگاری موهای هر چند کم پشت شدهِ در بدن انسانها، کنترل و اخطاری است که وجود مو برای تشخیص و حتی زدودن حشرات ناخواسته از روی بدن انسان فراهم می کند.
The not-so-naked ape
http://www.economist.com/node/21541808
http://en.wikipedia.org/wiki/Aquatic_ape_hypothesis
image source
