به سلامتی عشق

برایم غذاهای عجیب و غریب می پخت، میگوهای شاخدار را با دست خودش پوست می کند و دهانم می گذاشت. شب والنتاین آن سال، یک بطر تکیلا را خالی کردیم، پشت شیشه خالی هم نوشتم به سلامتی عشق که این بطری را امسال خالی کردیم، تاریخ گذاشتم و امضا کردم، او هم زیرش را امضا کرد.

هرچه راز مگو بود برای هم گفتیم. هر شب و هر شب، هشت ماه تمام. همین، هیچ کار دیگری نمی کردیم. رفقا پیله کرده بودند و ختمِ چی شد چی شد برداشته بودند. می گفتند شاید رویش را ندارد، تو باید شروع کنی، روانشناسِ خاک تو سر، هم همین را گفت. راستش را بخواهید من هم جوش آورده بودم.

یکشب، دل به دریا زدم و بنا به تجویز رفقا خودم را به مستی زدم. آنطرف اتاق در تاریکی نشستم، پرسید چرا آنجا نشستی؟ گفتم می خواهم ببوسمت … یک مرتبه انگار قیامت شد، آب یخی ریخت روی سرم که … داد و بیدادش به هوا رفت که ما رفیق هستیم، این چه حرفی است که میزنی؟

بعدهم دیگر ندیدمش که ندیدمش. انگار نه انگار که روی بطری خالی تکیلای تاریخ دار را در شب والنتاین خودش امضا کرده بود. مثلی هست که می گویند: « اگر دیدی که حیوانی مثل اردک صدای کوعک کوعک می کند و مثل اردک راه می رود و شکل اردک هست، پس بدون شک اردک است .

و من همچنان به امضایش روی کاغذ بطری خالی تکیلا خیره مانده ام …