مدتی پیش به بهانه معرفی و نقد فیلمی به نام بی آبرو که اقتباسی است از یکی از قصه های برنده نوبل ادبیات جان کوئتزی، اشاره ایی به گذشت و بخشش داشتم. به نظر من جان کوئتزی در رمان خود توانسته راه حل اساسی برای بحران هایی نظیر آنچه بین اسرائیل و فلسطین وجود دارد را ارایه دهد. سعی می کنم تفکر صلح آمیز جان کوئتزی را در رابطه با بحران مزمن شده و سرشار از نفرت بین اسرائیل و فلسطین مطرح کنم.
در رمان و فیلمی که از« بی آبرو» ساخته شده، پدر و دختری به نام دیوید و لوسی، دو سفید پوست افریقای جنوبی هستند که بعد از انتقال قدرت به سیاهپوستان، هنوز در آنجا زندگی می کنند. دیوید مردی است حدوداْ ۶۰ ساله و استاد دانشگاه که از موقعیت خود برای ادامه رفتاری که همیشه داشته است استفاده می کند. او بعد از اتهام تجاوز به یک دختر سیاهپوست شغل و موقعیتش را از دست می دهد.
لوسی دختر دیوید، مزرعه گلی دارد که بخشی از آن را با یک مرد سیاهپوست از قبایل اطراف محل زندگی اش شریک شده است تا در پناه او به زندگی اش ادامه دهد. لوسی وقتی که پدر خلع قدرت شده اش به او پناه آورده است در برابر چشمان وی توسط چند نوجوان سیاهپوست وابسته به قبیله مرد سیاهپوست مورد تجاوز قرار می گیرد. دیوید به عنوان پدر این دختر، کاسه صبر و خشمش لبریز است و کاملا احساس مظلومیت می کند و به خودش حق می دهد که سیاهپوستان را لایق سرزمین خودشان نداند.
ولی لوسی، توهین و تجاوزی که به او روا شده است را با عظمتِ یک ذهن قوی و زیبا و سرشار از گذشت می پذیرد و حتی بر طبق عرف قبیله سیاهپوست همسایه، به تقاضای ازدواج ناگزیر با پسرک متجاوز هم تن می دهد.
دختر دیوید پذیرفته است چون می خواهد در افریقای جنوبی به عنوان یک سفیدپوست زندگی کند باید بهای توسعه مستقل و ناهنجاری های ناگزیر حکومت تازه تاسیس سیاهان را بپردازد.
گذشت و بخشش لوسی از این نظر، می تواند تنها راه حل انسانی برای پایان هر نوع بحران و اختلاف مزمن و ریشه دار بین دو نیروی نابرابر باشد. آنها که شرایط مناسب تری برای تصمیم به دور از احساسات دارند و به نوعی، آنها که قوی تر هستند برای پایان خصومت باید کوتاه بیایند.
اسرائیل تاکنون نتوانسته است با گلستانی که به کمک دژ و دیوار و سقف ضد موشکی ساخته است محلی امن برای یک زندگی سالم و خلاق بسازد. تنها راه حل بخشش تمام و کمال است. بی شک تا مدتها زخم نفرت و انتقام و دسیسه آنهایی که از جنگ سود می برند سایه مرگبارش از این سرزمین برچیده نخواهد شد ولی شعور٬ خرد و ذات انسانی دو ملت فامیل فلسطین و اسرائیل دیر یا زود به بحران های جانبی ناشی از بخشش بزرگ خاتمه خواهند داد.
اسرائیلی ها نه تنها باید کشور خود را را با تمام وجود با فلسطینی ها شریک شوند بلکه رسماْ ضمن عذرخواهی اعلام کنند که ملت یهود با همه ثروت و مدیریت و تخصص، می خواهد فقط شهروندان سرزمین مشترک دو ملت باشد. یک آشتی بزرگ و حقیقی، ملت بسیار سخت کوش و مدبر و موفق اسرائیل را یکی از قطب های شرف انسانی جهان خواهد کرد. ملت اسرائیل با بزرگواری و مهربانی، امنیت واقعی شان را در جهان، یکبار برای همیشه به دست خواهد آورد.
اسرائیلی اسرائیلی ها می توانند همچون لوسی و دیوید، ضمن تابعیت از شعور سیاسی و اجتماعی کنونی فلسطینی ها و با کمک به تحول سریعتر شان، جامعه متعادلی را با همدیگر رقم زنند و برای همیشه بدون ترس و بدون خشونت ناگزیز، حریم زیبا و صلح آمیزی را برای ملت های سختی کشیده خود ایجاد کنند.
راه حلی که جان کوئتزی برای سفیدپوستان افریقای جنوبی ارایه داده است پذیرش و اجرای آن بی نهایت دشوار خواهد بود اما حتما هر دو ملت سختی کشیده فلسطین و اسرائیل به سرعت مزه آرامش و مهربانی را با آغوش باز پذیرا خواهند شد و با همه امکانات شان از آن حراست خواهند کرد. الگوی بخشش از سرِ قدرت، با همه ایده الیستی بودنش ریشه های واقعی دارد چون همه انسانها در جستجوی امنیت و آرامش هستند.
