وقتی که دفعه بعد برای اولین بار با یک فرد جدید آشنا می شوید این مورد را به خاطر بسپارید:
تحقیق تجربی بر روی چند صد داوطلب نشان داده است توقعی که از آدم‌های جدید در ملاقات اول داریم به سطح توقعی که از خودمان داریم بستگی دارد. در آزمایش تجربی فوق به نیمی از داوطلبین توصیه شده است در ملاقات اول با فرد جدید به خودشان تلقین کنند که آدم‌های راحت و خوش برخورد و با هوشی هستند.
در مرحله دوم همه‌ی افراد را دعوت به دیدن فیلمی کوتاه کرده اند و بعد از آن از همه خواسته‌اند که در ملاقات اول خود با دیگران به بهانه دیدن فیلم با هم حرف بزنند. محققین متوجه شده‌اند افرادی که به آنها توصیه شده بود نقش آدم باهوش و اجتماعی را ایفا کنند احساس کردند افرادی که با آنها ملاقات داشته‌اند کم هوش تر و غیر اجتماعی تر هستند.
نتیجه‌گیری در این تحقیق، به این مهم ختم می‌شود که قضاوت دربار‌ه‌ی افراد دیگر( در برخورد اول) بیشتر از هر چیزی به احساسی که از خودتان دارید ربط دارد.
نیمی از افکار روزانه ما به رویاپردازی و خیالات پراکنده می‌گذرد
بر اساس تحقیقات «دانیل گیلبرت» روانشناس دانشگاه هاروارد، از جمع‌آوری سنجشی که از ۲۲۵۰ نفر صورت گرفته است، ۴۷ درصد از وقت آدم‌ها صرف « زُل زدن» و افکار پراکنده بدون حساب و کتاب می‌گردد. تعریف مشخص « زُل زدن» به تعبیر آقای گیلبرت این است که ذهن انسان در مورد هیچ مسئله مشخصی تمرکز به خرج نمی‌دهد و رابطه فعالیت ذهنی با دنیای بیرون کاملا قطع شده است.
نتیجه‌گیری‌های جانبی در این سنجش حاکی از آن است که متاسفانه «مات شدن» و معلق زدن در بین افکار پراکنده باعث استراحت مغز نمی‌گردد و آرامش و شادی نیز در انسان ایجاد نخواهد کرد. نکته بعدی این است که اکثر آدم‌هایی که مورد بررسی قرار گرفته‌اند اذعان داشته‌اند که نزدیک به ۳۰ درصد مواقع آنها حتی در حین کار کردن بر روی یک موضوع همچنان به ذهن خود این میدان را می‌دهند که به هر کجا که دلش می‌خواهد سرک بکشد. جالب‌تر از همه این است که اوقات بی در و پیکرِ ذهنی، حتی در لحظات عشق‌ورزی نیز صورت می‌گیرد. به نظر می‌رسد ذهن بشر تمایل وافری دارد که از فعالیت متمرکز فرار کند.
David DiSalvo , Ten Psychology Studies from 2010 Worth Knowing About
image source
