نوشته های صبا صاد در بین وبلاگ های زنان ایرانی از نمونه های موفقی است که به «شیوهِ نگارش زنانه» وفادار است. از تعریف ها و خصوصیات متفاوتی که برای زنانه نویسی وجود دارد یکی، احساس دور زدن در اطراف یک موضوع می باشد.
زنانه نویسی در ضمن اصراری برای مطرح کردن موضوعات حماسی و تاریخی ندارد و به جای آن، « زندگی ساده و روزمره» را به سطح یک موضوع قهرمانانه می کشاند.
تقلا برای بقا
قطعات پنیر را در دهانم می گذاشت … با انگشت هایش … و مزه پنیر محو می شد … محو … در مزه سرانگشت هایش … من نوزاد ی دو روزه می شدم … در تقلای زنده ماندن …. می مکیدم …. می مکیدم دیوانه وار … چرا که گریزی از بودن نداشتم.
علی نوزادی چند روزه است… گریه می کند… در آغوش می گیرمش… دهانش در جستجوست… بی تابانه!
بوی شیر را حس کرده است… می مکد… با ولع … تند تند و بی تاب… احساس می کنم همه رگ های تنم در حال انقباض به سمت دهان اوست… احساس می کنم در حال خالی شدنم… در حال جان کندن… درد جان کندن اما در نگاه خیره این نوزاد ده روزه تبدیل به لذتی عظیم شده است
از تصور سیر شدنش… بزرگ شدنش… قوی شدنش.
سرشارم… سرشار از لذتی که اما سخت دردناک است. « بخور مامانی… من می میرم .. می میرم برای تو»
چشم هایش خیره در چشم هایم هست … به هم زل زده ایم… چشم از هم بر نمی داریم… من مادری بیست و نه ساله و او نوازدی ده روزه.
من سرشار از غریزه ی مردنم برای او… او سرشار از غریزه ی ماندن!
مزه پنیر در مزه سرانگشت هایش محو شده است… من تشنه ام… تشنه…. چون کویری که از فصل بلند خشک سالی گذر کرده است و اکنون در آخرین شمارش نفس هایش … در آن آخرین تقلای نا امیدانه برای ماندن. ناگهان فصل باران های موسومی از راه رسیده است.
و یادم می آید که :
بوسیدن همان مکیدن است.
که سکس تقلایی ست برای ماندن.
مادرم در دو سالگی مرا از شیر گرفت. در چهل و دو سالگی فهمیدم که همه ی عمر… همه ی عمر… همه عمر در پی همان حالت بوده ام .. بدون لیوان… بدون نی… در تاریکی و سکوت. فهمیدم که همه عمر دلتنگ اتصال دوباره به آن خاطره ی امن و ساکت و سرشار بوده ام.
گیجم و با این حال می دانم که فردا باید خانم سالخورده ی همسایه را ببوسم . باید بچه ها و سالخورده ها را خیلی بوسید… خیلی لمس کرد.
میل جنسی نقصان می گیرد میل بقا اما نه!
بوسیدن همان مکیدن است.
لمس کردن همان تغذیه کردن جان
