این طرح ازدواج با فرزند خوانده آنقدر در ذهن من شنیع است که احساس کردم حتی شنیدنش بخشی از معصومیت ذهنم را مخدوش کرد. اما چه چاره که گوش ها و چشم ها در معرض هجوم این تباهی ها هستند. شنیدن این طرح به ناگاه من را به یاد مستندی درباره قبایل نیمه بدوی آفریقا انداخت.
صحنه ایی از یک فیلم مستند که از ذهنم پاک نمی شود. خیلی کوتاه و گذرا بود. چند ثانیه فقط … اما همان چند ثانیه قساوت، هولناک بود. یک قبیله آفریقایی بود. نیمه بدوی … جشن گرفته بودند. به خاطر شکار چند گراز جشن گرفته بودند. دست و پای گرازها را بسته بودند و گذاشته بودند روی تخته هایی و با ساز و آواز و خوشحالی، گرازها را می بردند به سمت دهکده و بعد آن چند ثانیهِ هولناک.
همینطور که راه می رفتند مردی از داخل جمعیت گاهی با خنجرش به گراز می زد. کسی توجهی به این کار مرد نداشت. به نظر برای همه عادی بود. گراز جیغ می کشید. جیغ های گراز در میان صدای ساز و آواز … چشم های وحشت زده و دردناکش و گاهی چشم های قرمز مرد و حالت صورتش… بعد مرد نزدیک تر شد و در حال حرکت ذره ذره گلوی گراز رو برید!
در کار مرد قساوت هولناکی بود. تفریح با درد، موسیقی با جیغ… کشتن، هم برای بقا و هم برای تفریح. زجر دادن جلوی چشم دیگران بدون هیچ قید و بندی. قساوت در حضور دیگران بدون هیچ کنترل و محدودیتی. از آفریقا ترسیدم! به نظر هیچ نیرویی برای کنترل قساوت در قبیله های شان نیست!
دوستی از فرهنگ و تاریخ خشن و ضد انسانی غرب می گفت. از اینکه بزرگترین جنگ ها و خشونت ها ی دسته جمعی و کشتارها در تاریخ غرب اتفاق افتاده است و نه شرق. از شرق تصویری آرام و صلح طلب در برابر غرب می داد اما به نظر من واقعیتی را توضیح می داد که یکطرفه بود. در شرق خشونت و قساوت در نهادها و واحدهای کوچکتر سر شکن شده است. در قبیله ، طایفه ، محله و خانواده. خشونت شرقی و آفریقایی در مرزهای جغرافیایی خودش باقی مانده است.
خشونت غربی متحد و هماهنگ و هدفمند شده است. میراثی از رم باستان! لژیون ها. نیزه های غربی بلند هستند. هم سو و هماهنگ. به سمت خارج از جغرافیای خودی.
خنجرهای شرقی اما کوتاه اند …. به سمت نزدیک ترین کسانش. همسر. همسایه. همشهری. هم وطن. و حالا فرزند … فرزند خوانده!
