شیوه سنتی « انقلابی گری» و اصرارش بر انکار واقعیت ها در طیف چپ افراطی و سرنگونی خواه ایران، روی دیگر سکه اش، احمدی نژاد است که منتظر جلوس امام زمان است. هر دو نگاه ( نیک آهنگ ها و احمدی نژاد ها) آخر الزمانی و بحران خواه هستند. هم چپ افراطی و هم راست افراطی ترجیح می دهند بنیان میهن و ملت با خاک یکسان شود تا از آب گل الود، سطل های منطقِ مهدکودکانه شان را پر کنند.
هر دو طیف افراطی در حال حاضر خواهان آرامش برای ایران نیستید. دوست ندارند یک مدیریت حتی فقط پنج درصد بهترِ امثال «روحانی» بر سرِ کار باشد و مسیر ذهنی سیاسی شان، خواهان بد شدن هر چه بیشتر اوضاع است چون فکر می کنند هر امید و بهبود نسبی به نفع ثبات و ماندگاری وضع موجود است.
این شیوه اندیشیدن به وضوح در رفتار مذهبی افراطی می خواهد اوضاع انقدر خراب گردد که امام زمانش بیاید. آمدن منجی و قهرمان و قلع و قمع کردن ناهنجاری ها چه با رستاخیز الهی باشد چه با رستاخیز مسلحانه برای سرنگونی، راه حل شان مشابه است. نفی و حذف فیزیکی دیگران…
انتقاد از افکار تندرو منوط به این نیست که حق انتقاد از آنها سلب شود فقط یاداوری این حقیقت است که اجازه دهند نگاه آنها هم نقد شود. همه حرف من این است که نگاه سرنگون ساز و ادعای انقلابی بودن شان، شهروندان ایران را سازشکار و نادان می انگارد. این به اصطلاح انقلابیون خوب است بپذیرند که همه کشور در حال مقاومت مدنی است. 30 سال آزگار همه در حال تلاش برای گذشتن از این فضای بی حرمت کننده هستند.
انقلابی گرایی و سرنگون طلبی مدام فکر می کنند شهروندان نمی فهمند و فریب خورده اند. این شیوه دیدنِ «از ما بهترانی» با ژست قهرمانانه، در هر دو طیف افراطی راست و چپ که خود را قیم مردم می دانند وجود دارد. مردم خس و خاشاک هایی هستند که احتیاج به هدایت انقلابی ( یا الهی) دارند.
برای همین، عدم خلاقیت، استیصال و شاید توهم این دو جناح را در رسانه های شان « خودنویس و کیهان» بتوان سراغ گرفت. هر دو طیف کاملا در برخورد با تغییرات و حتی روش های فعالیت های اجتماعی ایران معاصر درمانده هستند و دست از دیدن دنیای سیاه و سفید، خیر و شر و سازشکارر و انقلابی بر نمی دارند.
به امید روزی که «انقلاب» و تغییر مکانیکی، عصیان، خشم، نفرت، انتقام، برادر کشی و نفی مطلق « دیگران» در جهان سوم به تاریخ بپیوندد.
