در طول تاریخ همواره این سئوال مطرح بود که آیا بشر ذاتاً تمایل به زندگی تک همسری دارد یا به خاطر مشخصات طبیعی اش، نمی تواند به رابطه زناشویی دراز مدت پایبند باشد؟
گروه تحقیقاتی University College London به سرپرستی Christopher Opie برای دستیابی به جواب اصلی، کنجکاوی شان را معطوف این ساختند که دریابند از چه تاریخی زندگی تک همسری تبدیل به یک رسم عمومی در بشر شده است؟
به نظر محققین انگلیسی، سه نظریه اصلی در باره چرخش به سمت تک همسری در انواع میمون سانان وجود دارد:
اول اینکه با افزایش حجم مغز انسان، دوران خردسالی بشر طولانی تر شد و به همین دلیل، فرزندان انسان برای رشدِ کامل، به سالها مراقبت شبانه روزی نیاز دارند. از همان دوران، مردان بیشتر از پیش، برای تهیه غذا و نگهداری فرندان شان، دور و بر خانواده می مانند.
دوم اینکه، حفاظت از همسر با توجه به حضور تهاجمی- جنسی سایر مردان، تبدیل به اتفاق و عادتی ناگزیر برای مردان گشت. قوانین ازدواج و مذاهب و اخلاق هنوز توسط مردان ساخته نشده بود و تنها راه پرهیز رفتارها، دفاع مستقیم از حریم خود و خانواده بود. مردان و زنان اوقات بیشتری را به دلیل حفظ امنیت، در کنار همدیگر سپری کردند.
سومین دلیل به خاطر صیانت ذات یا نگهداری بهتر فرزند بود. زوجی که در کنار هم می مانند شانس دفاع از فرزندشان نیز بیشتر می گردد. مردان دیگر در گروه، بدشان نمی آید بچه ایی سر راه شان نباشد. چون به طور غریزی می دانستند که با کشته شدن بچه، مادر دوباره به صف تولید مثل باز می گردد.
به گفته Christopher Opie، تنها را حل برای جلوگیری از بچه کشی، تطبیق زندگی تک همسری نیست، به عنوان مثال شامپانزه های ماده با همه شامپانزه های مرد در گروه خودش سکس دارد و از این طریق نوزاد جدید می تواند فرزند هر کدام شان باشد. اما انسان ها عملا دریافتند که ادامه زندگی مشترک تک همسری، می تواند بر مشکلات ناشی از تنازع بقا، بهتر فائق آید.
The mystery of monogamy: scientists claim to have the answer
http://www.theguardian.com/science/2013/jul/29/mystery-of-monogamy-scientists-report
http://www.nature.com/news/conflicting-studies-rekindle-monogamy-debate-1.13462
http://www.pnas.org/content/early/2013/07/24/1307903110
