از دهها سال پیش صحبت از این بود که ۹۹ درصد ژن بشر و شامپانزه شبیه هم هستند و انواع تفسیرها براساس آن شکل گرفته بود. اما افزایش دانش ژنتیک بشر و تحقیقات چند سال اخیر به وضوح نشان داد که داشتن یک نقشه مشابه از یک خانه نمی تواند حتما به ساخته شدن دو خانه مشابه ختم شود.
با اینکه بخش اصلی اطلاعات انباشته شده در ژن بشر و میمون از یک نقشه کلی مشابه برخوردار است ولی در فاصله چند میلیون سال، انواع جهش های ژنتیک تا انواع تصحیحات و هزاران نوع خاموش و روشن شدن نقش ژنها در بدن بشر اتفاق افتاد که عملا تشابه ژنتیک انسان و میمون را در حد ۱۵ درصد تقلیل داده است.
در یک تعریف ساده تر نقشه اولیه تشابه ژنتیک میمون و انسان مثل شباهت نقشه سیمکشی برای کلید قطع و وصل شدن لامپ های درون یک خانه است. اما در مسیر زندگی و موقعیت و تحولاتی که انسان داشته است بسیاری از لامپ های قدیمی ساختمانش خاموش شده است و به همان نسبت بسیاری از لامپ های جدید روشن گشته اند.
فرق انسان با میمون را می توان شبیه تشابهی دانست که بین چرخ اولیه ایی که بشر اختراع کرد با همه زمختی و کاربرد محدودش با چرخ برقی دارد. مثال دیگر تشابه انسان و میمون در حد شباهت قیچی یا ترازوی اولیه هزاران سال پیش است با قیچی ها و ترازوهای دیجیتال کنونی… نیت کاربردی و نقشه اولیه یک پدیده می تواند با توانایی و کاربرد همان پدیده بعد از هزاران سال تفاوت بنیانی داشته باشد.
