به نظر محدود من آدمهایی که اهل کمک و پول قرض دادن هستند چه به اندازه کافی پول داشته باشند چه نداشته باشند بهتر است در قدم اول فکر کنند که این پول برگشتی نخواهد داشت. وگرنه به صف طولانی آدمهایی می پیوندند که اهل بخشش و از خودگذشتگی نیستند.
آدمهایی که مدام حس یاری به دیگران دارند به برگشت خدمت و محبتی که کرده اند نیاز ندارند. آنها لذت جانانه می برند از شیوه بودن خودشان… از توانایی بخشش شان… توانایی از خود گذشتن.
برای همین بخشیدن مثل عاشق شدن هست. همه نمی توانند عاشق بشوند چون توانایی از خود گذشتن رو ندارند.
یادتان باشد که آدمها در هر فرهنگ و تربیت و موقعیتی باشند یا اهل گذشت و از خود گذشتن هستند یا اهل دریافت مهر و توجه… بد و خوبی در این زمینه وجود ندارد. هر دو طرف این ماجرا به هم نیاز دارند. پس دلیلی ندارد دلسرد شوید اگر اهل گذشت و بخشش هستید.
تلخ نشوید اگر اهل عشق ورزیدن هستید و طرف به هر دلیلی قدر عشق شما را ندانست یا نفهمید یا … عشق بورزید چون ذات شما اینگونه است. این معشوق نشد بدانید که دوباره عاشق خواهید شد. آنقدر که بالاخره شانس بیاورید یکی را بیابید که قدر عشق شما را بداند. حتی اگر معشوق مناسب را نیافتید هم تردید نکنید.
هم در قرض دادن پول و هم در عشق، یک لحظه هم فکر نکنید که فریب خوردید یا پول تان یا احساس و عواطف زیبای عاشقانه تان هدر خواهد رفت. تا می توانید از شیوه بودن خودتان لذت ببرید. قرض دهید و عشق بورزید.
