رقصیدن یه جمع مختلط دخترونه و پسرونه می خواست. موسیقی مد روز و سر و صدا می خواست. لباس و آرایش خاص دوره خودش رو می خواست. یه نوع یکدستی و شباهت رفتاری یه نسل رو می خواست. ولی همه چی قطع شده بود. ممنوع و گناه شده بود.
از یه طرف، از بس فاصله اجباری بین پسرا و دخترا انداخته بودند بد جوری از همدیگه خجالت می کشیدیم. بدبین شده بودیم از هم. دنیای دخترا رو نمی شناختیم.
نمی دونستیم دخترا چقدر یا چطور یا حتی چرا میخوان دور و بر ما باشن؟ تو تلویزیون و فیلم و کتاب هم نبود که ببینیم تو کله و بدن دخترا چی میگذره. همه جا پر بود از قهرمانا و کلا آدمهای جدی که رقص رو دوست نداشتند.
یه نسل قبل از ما که تو دوره شاه زندگی معمولی رو تجربه کرده بودند به هزار دلیل نمی تونستند همه تجربیات دوره خودشون رو به ما منتقل کنند چون همه چی ریخته بود به هم. شک ندارم تو هر شهری یه جمع های کوچیک مختلط رقص جوونها بود ولی نسبتش شاید ۱ به ۱۰۰ بود.
خیلی هامون تحت تاثیر انواع انقلابیون بودیم. هر رقم و نوعی که بگی بودند ولی رقصیدن تو مرام هیچکدوم شون نبود. برادر یا خواهر بزرگتر یا عمو و دایی های که جوونتر و نزدیک به سن و سال مون بودند هم تو همون فضای جدی غرق بودند و خودشون رو مسئول بدبختی جهان می دونستند.
تقریبا هیچکس دوره ما لازم نمی دید برقصه. هر جا هم با این جور جمع و محفل رقص روبرو می شدیم یا مسخره شون می کردیم یا اگه یه جوری بُر می خوریم توشون می شدیم عصای قورت داده. از بالا بهشون نگاه نگاه می کردیم. می شدیم « از ما بهتران» که باور داشتیم همه شون فریبخورده و غربزده هستن و فقط دارن ادا در میارن.
اصلا یه وضعی بود. از اون موقع بود که مردا ناچار شدند رقاص تر بشن. چون پسرا روشون می شد یا یه جورایی زیادی براشون ممنوع نبود که برقصن. یهو می دیدی پسرا و مردا قرهایی که می دادن ترکیبی شده بود از حرکات مردانه و قرهای زنانه که دیگه فرصت بروز نداشتن.
اونقدر همه چی قاطی شده بود که معلوم نبود رقصیدن برا چیه؟ قدیما دخترا و پسرا با وقت و تمرینی که رو رقصیدن میگذاشتن یه طورایی خودشون و ظرافت یا جذابیت شون رو در معرض دید قرار میدادند. یه جور حرف زدن بود. یه جور نشونه دادن بود. لوندی بود. شیطنت های معمولی انسانی بود ولی توی ده بیست سال اول ج. ا رقص اگه هم بود برا اغلب جوونها بی ربط و عجیب و غیرعادی شده بود.
