بچه ها خودمحور و خودخواه هستند. دنیای شان عملا دور خودشان می چرخد. رابطه در هم تنیده ایی بین خودشان و بچه های کودکستان یا همبازی های درون پارک نمی بینند. همه چیز اگر هست مال من است. من باید بیشتر تاب بخورم. بیشتر سُر بخورم. اب نباتها مال من است و …
متاسفانه بسیاری از ما یاد نمی گیریم که به سمت «همه محوری بودن» برویم. در بزرگسالی همچنان در محاصره خودمحوری کودکانه باقی می مانیم.
ما مدام غمگینیم چون دست از مقایسه با دیگران برنمی داریم. بخصوص این روزها که از درون تلفن تا لبتاپ مان، هزاران هزار انسان دیگر را می بینیم که به نظر موفقتر و شادتر هستند با وجود اینکه به نظر می رسد شدیدا خودمحور هستند.
ما دیر یا زود باید قبول کنیم که همه مشکل دارند. همه مسائل و آرزوهای حل نشده دارند. همه مریض می شوند و همه قلب شان شکسته می شود و همه می میرند.
با دیدن خوشبختی دیگران مدام بخشی از خوشبختی درونی خودمان را بی ارزش می یابیم.
یکی از راه های رسیدن به آرامش یا تعادل یا شادی این است که درون مغز خستگی ناپذیرمان، دست از یادآوری و رویارویی مجدد و هزاران باره مشکلات اساسی خودمان برداریم.
یاد بگیریم وقتی با خودمان حرف می زنیم از طریق خودمحوری کودکانه نباشد. نگوییم که « من مشکلی دارم که حل نشدنی است برای همین شبانه روز توجه ام به آن است» به جایش خودمان را مخاطب قرار دهیم و بگوییم « فلانی این مشکل اذیت کننده را دارد»
ما برای رهایی از چرخش مداوم یادآوری مشکلات غیرقابل تغییر و غیرقابل حل، یک راه ممکن داریم و آن این است که خودمان را از درون سر خودمان بیرون بکشیم. توجه و دقت به خودمان را رها کنیم. به جای آن، به بدن خود، به حس بویایی، به حس لمس و تماس و مزه، به مسیر نگاه چشم مان توجه کنیم. از خودمان بیرون بیاییم.
سعی کنیم بیرون از خود به خودمان بخندیم.
Bruce Hood خلاصه ایی از مقاله پروفسور روانشناس
professor of developmental psychology in society at the University of Bristol in the UK and a science communicator. His most recent book is The Science of Happiness: Seven Lessons for Living Well (2024).
