به نظر محدود من رفتن رضا پهلوی به یک کشور حساس در صحنه سیاست بین المللی و خاورمیانه، خیلی هم مهم بوده است.
رضا پهلوی از همان اول به پاشنه آشیل جمهوری اسلامی کینه جو و نفرت پرور و ضد یهود ضربه زده است. او از طرف شهروندان ایران به جهان اعلام کرد که ما دشمن مردم اسرائیل و قوم یهود نیستیم.
او شجاعانه نشان داد که مدیران سیاسی وطن دوست در هر کشوری، دنبال بحران نیستند و همه تلاش شان ایجاد رابطه برد – برد با کشورهای دنیا است.
چه بپذیریم یا خیر، اسرائیل دمکرات ترین حکومت منطقه است و سر کار آمدن نتانیاهو نه تنها از دمکراسی این کشور کم نمی کند بلکه نشانه سلامت دمکراسی اسرائیل است.
نتانیاهو مدیر سیاسی مفیدی برای کشور خودش نیست. او فقط با ترساندن مردمش از تهدیدهای توخالی جمهوری اسلامی توانست به صورت شکننده مدام بر سر قدرت باشد.
بعضی ها می گویند رضا پهلوی نباید به اسرائیل می رفت چون این کشور مدام به ایران حمله می کند. این افراد تکلیف شان با « ایران» مشخص نیست. آنها نمی خواهند بپذیرند که جمهوری اسلامی ربطی به «ایران» ندارد. جلوی چشم دنیا همه شاهدیم که ایرانیان در تظاهرات ۲۰ سال گذشته مدام به نیروهای سپاه حمله کردند. این حمله به ایران نیست.
اسرائیل به ایران حمله نکرده است بلکه مدام به بازوهای ترور و وحشت ج. ا حمله کرده است.
پهلوی ها در تاریخ ایران چیزی جز وطن پرستی و آینده سازی برای وطن نبودند.
استبداد وقتی برمیگردد که هر حکومتی با هر اسمی نتواند آزادی احزاب، آزادی رسانه و آزادی فردی را تضمین کند.
