نباید خودمان را فریب دهیم. هنوز کارد به استخوانِ میلیون‌ها شهروندِ چند شهرِ بزرگ نرسیده است؛ به ازای هر مستأجر یک صاحبخانه وجود دارد. میلیون‌ها نفر در تهران هنوز در تنگنا و دوراهیِ زیستی یا اخلاقی قرار نگرفته‌اند.
بسیاری از آدمها مازوتِ هوا و خفّتِ وضعیت را تنفس می‌کنند و گذران می‌کنند. ابعادِ جیب‌شان تقریباً همان است که پیش از جنبش بود. فاصلهٔ واضحِ جیب‌هایشان و ترس از خشونت وحشیانه حکومت، همچنان آنها را از آمدن به خیابان باز می دارد.
شاید رخدادی غیرمنتظره بتواند شکاف‌ها را عجالتاً از آوار پر کند. شاید باید داشته‌ها را متمرکز کرد و تا اطلاعِ ثانوی چشمِ امید از همراهیِ مؤثرِ آن لایه‌های که هنوز به خیابان نیامدند بست. فعلاً همین که لایه های ناراضی ولی ساکت از حکومت فاصله‌ای معنی‌دار داشته باشند کفایت می‌کند.
تجمعاتِ کمابیش متراکم در چند نقطه همچنان از لحاظِ اسیردهی آسیب‌پذیر است و دستِ حکومت برای شلیک با سلاح‌های ساچمه‌ای بازتر می‌گذارد.باید حتما راهی اندیشید برای امکانِ تحقق تجمعِ بزرگِ.
حتماً و یقیناً تأسیسِ یک ائتلافِ مشروع و مقبول، برای جنبش سراسری بسیار مؤثر خواهد بود.
