یکی از عجیب ترین و در عین حال جذاب ترین جنبه های تفکر نیچه، علاقه و اشتیاق تکرارشونده او نسبت به مفهومی بود که آن را «عشق به سرنوشت خود» می نامد.
این تعریف نیچه ربطی به سرنوشت و تقدیر ندارد. به نظر او «عشق به سرنوشت خود» یعنی پذیرش محکم و مشتاقانه همه اتفاقات نیک و بد رقم خورده در زندگی است.
شخصی که این احساس را در خود پرورش بدهد، تلاش نمی کند چیزی را از گذشته اش پاک کند بلکه در عوض، به وقوع پیوستن رویدادهای خوب، بد، اشتباه و درست را با قدرت و حق شناسی می پذیرد و جزوی از هویت خود می سازد.
