یکی از عجیب ترین و در عین حال جذاب ترین جنبه های تفکرات فردریش نیچه، علاقه و اشتیاق تکرارشونده او نسبت به مفهومی بود که خودش آن را «عشق به سرنوشت خود» می نامد.
این تعریف نیچه ربطی به سرنوشت و مقدرات از پیش تعیین شده ندارد. به نظر او «عشق به سرنوشت خود» یعنی پذیرش محکم و مشتاقانه همه اتفاقات نیک و بد رقم خورده در زندگی یک فرد است.
شخصی که این احساس را در خود پرورش بدهد، تلاش نمی کند چیزی را از گذشته اش پاک کند بلکه در عوض، به وقوع پیوستن رویدادهای خوب، بد، اشتباه و درست را با قدرت و حق شناسی می پذیرد و جزوی از هویت خود می سازد.
