همه ما به خاطر تربیتی که دریافت می کنیم به مرور یاد می گیرم توجه و تمرکزمان به سمت بیرون و دیگران باشد. چون می خواهیم تا حدی که ممکن است تصویری که دیگران از ما دارند را کنترل کنیم.
فرهنگ و تربیت عمومی به ما یاد نمی دهد که تمرکز و توجه اصلی به سمت خودمان باشد. برای بسیاری از افراد فهمیدنش سخت است که بپذیریم آرامش و شادی ما در گرو توجه و اهمیتی است که به حس و عاطفه و تصمیم خودمان می دهیم.
برای ایجاد یک شخصیت مورد قبول جامعه، درس اشتباهی می خوانیم، ازدواج اشتباهی انجام می دهیم و بخش اعظم توجه و وقت و عاطفه خود را درگیر دریافت خشنودی و احترام دیگران می کنیم.
اما هر چه بدویم، هر چه بیشتر تشخیص دیگران را قبول کنیم نمی توانیم راضی شان کنیم آنطور که می خواهیم دوست مان داشته باشند.
اگر به روح و هویت و وجود خودمان توجه کنیم لازم نیست محتاج مهربانی و احترام دیگران نسبت به خودمان باشیم. اول از همه خودمان را دوست داشته باشیم و آرامش را موکول به خودمان کنیم.
ما لازم نیست هر کاری بکنیم تا دیگران راضی باشند یا همرنگ شان باشیم. لازم نیست هر تصمیم ما برای اثبات خودمان به فامیل، دوستان و آشنایان خودمان باشد.
Where Do You Mostly Focus – Within or Without?
Image by Saide Kardar
