همه ما به خاطر تربیتی که دریافت می کنیم به مرور یاد می گیرم توجه و تمرکزمان به سمت بیرون از خود و دیگران باشد. چون می خواهیم تا حدی که ممکن است تصویری که دیگران از ما دارند را کنترل کنیم.
برای همین برای بسیاری از ما فهمیدنش سخت است که بپذیریم آرامش و شادی ما در گرو توجه و اهمیتی است که به حس و عاطفه و تصمیم خودمان می دهیم.
درس اشتباهی می خوانیم، ازدواج اشتباهی انجام می دهیم و بخش اعظم توجه و وقت و عاطفه خود را درگیر دریافت خشنودی و احترام دیگران می کنیم.
اما هر چه بدویم، هر چه بیشتر تشخیص دیگران را قبول کنیم نمی توانیم راضی شان کنیم آنطور که می خواهیم دوست مان داشته باشند.
اگر اول از همه خودمان را دوست داشته باشیم و آرامش را موکول به خودمان کنیم لازم نیست محتاج مهربانی و احترام دیگران نسبت به خودمان باشیم.
ما لازم نیست هر کاری بکنیم تا دیگران راضی باشند. لازم نیست هر تصمیم ما برای اثبات خودمان به فامیل، دوستان و آشنایان خودمان باشد.
Where Do You Mostly Focus – Within or Without
Image by Saide Kardar
