پسری هستم ۳۰ ساله و کارمند با درآمدی متوسط. در زندگی از لحاظ مالی و عاطفی سختی های زیادی کشیده ام و به همین دلیل دوست ندارم شخص دیگری را به دنیا بیاورم. بنظرم تمام خوبی های این دنیا ( اگر خوبی ای داشته باشد) به یک لحظه غم و غصه و نداری و بیماری و بدبختی و … نمیارزد.
به همین دلیل چون شنیده ام خانم ها همگی عاشق بچه دار شدن هستند فکر میکنم کسی این شرایط مرا قبول نمی کند. بنا براین کلا بیخیال ازدواج شده ام.
شاید بگویید خب از پرورشگاه فرزند بیاور. اما با شناختی از که از خودم دارم و سرشار از نقص ها و کاستی ها و مشکلات روحی و … هستم نمی توانم تربیت کننده خوبی برای شخصی دیگر باشم.
امیر رضای عزیز
در درجه اول شک نکن که در اجتماع دور و بر خودت، دخترانی که علاقه ایی به بچه دار شدن ندارند هم زیاد هستند. واقعیت این است که بسیاری از زوج ها در همه جوامع بشری به سمت داشتن فرزندان کمتر و حتی بی فرزندی می روند.
بخشی از آدمها در این دوره و زمانه به خاطر افزایش سطح زندگی یا سطح فرهنگ یا فرصت آشنایی با انواع زندگی ها، اصرار و عجله ایی برای فرزند اوری ندارند. بسیاری از افراد فهمیدند بچه داری مسولیت، دقت و توجه زیاد می طلبد.
دیگر مثل دوران قدیم، برای تربیت فرزند، فقط ایثار و ازخودگذشتگی کافی نیست. دوره و زمانه پیچیده ایی شده است و نگرانی هایی که می گویی واقعی است.
اما یادت باشد که فرزندان قرار نیست در یک خانواده بدون نقص زندگی گنند چون جامعه بی نقص هنوز ایجاد نشده است. والدین کافی است تلاش کنند بهترین خودشان باشند و این امنیت را برای فرزندان ایجاد کنند که همیشه دوست شان دارند و پشتیبان شان خواهند بود.
پذیرش مسولیت فرزندان بی سرپرست هم یکی از انتخاب هایی است که زوج های جوان در سراسر دنیا آن را برمی گزینند.
Image source
https://www.newsweek.com/
