پسری هستم ۳۰ ساله و کارمند با درآمدی متوسط. در زندگی از لحاظ مالی و عاطفی سختی های زیادی کشیده ام و به همین دلیل دوست ندارم شخص دیگری را به دنیا بیاورم. بنظرم تمام خوبی های این دنیا به یک لحظه غم و غصه و نداری و بیماری و بدبختی و … نمی ارزد.
چون شنیده ام خانم ها همگی عاشق بچه دار شدن هستند فکر میکنم کسی این شرایط مرا قبول نمی کند. بنا براین کلا بیخیال ازدواج شده ام.
شاید بگویید خب از پرورشگاه فرزند بیاور. اما با شناختی از که از خودم دارم و سرشار از نقص و مشکلات هستم نمی توانم تربیت کننده خوبی برای شخصی دیگر باشم.
امیر رضای عزیز
در درجه اول شک نکن که در اجتماع دور و بر خودت، دخترانی که علاقه ایی به بچه دار شدن ندارند هم زیاد هستند. واقعیت این است که بسیاری از زوج ها در همه جوامع بشری به سمت داشتن فرزندان کمتر و حتی بی فرزندی می روند.
دیگر مثل دوران قدیم، برای تربیت فرزند، فقط ایثار و از خودگذشتگی کافی نیست. دوره و زمانه پیچیده ایی شده است. نگرانی هایی که می گویی واقعی است.
اما یادت باشد فرزندان قرار نیست در یک خانواده بدون نقص زندگی کنند چون جامعه بی نقص هنوز ایجاد نشده است. والدین کافی است تلاش کنند بهترین خودشان باشند و این امنیت را برای فرزندان ایجاد کنند که همیشه دوست شان دارند و پشتیبان شان خواهند بود.
امیر رضا در مورد آوردن فرزند از پرورشگاه اجازه بده این نکته را بگویم که ما شاید نتوانیم والدین کاملی باشیم ولی برای بچه هایی که هیچکس را ندارند می توانیم در حد یک معجزه خوب باشیم.
Image source
https://www.newsweek.com/
