توقع خوشبینانه ام از علم، تغییرات سریع و دستاوردهای بشری هنوز به اندازه کافی اطمینان حاصل نکرده بود که شنیدم گروهی از دانشمندان اعلام کردند« وقت زیادی نداریم».
بنا به گفته دانشمندان: « حدود 3 میلیارد سال بعد، حیات از روی زمین رخت خواهد بست. خورشید شروع به بزرگ شدن می کند و با سرعت انرژی اش تمام می شود. دانشمندان مورد نظر البته تصریح می کنند که از یک میلیارد سال قبل از آکه خورشید کاملا خاموش شود تنها موجودی که قادر به ادامه زندگی است میکروب ها خواهند بود».
«این همه، شاعران،، مومنین و صوفیان ادعا کرده اند که ما به شعور متعالی خواهیم رسید و با ذات طبیعت عجین خواهیم شد و … اما دانشمندان آب پاکی را بر روی هر نوع ایده الیسم ریختند. انها می گویند « در محیط مشابه با اواخر عمر خورشید، همه گیاهان و جانوران قادر به ادامه زندگی نخواهند بود و موجودات پیچیده، یک به یک جای خود را به موجودات ساده تر و در پایان تک سلولی ها خواهند داد.
اقیانوس ها بخار می شوند و زمین تبدیل به دریاچه های داغ نمک خواهند شد که یا در بالاترین بلندی ها قرا می گیرند یا در دل غارها و در عمق زمین گرد می آیند. در این نوع شرایط، فقط میکروب ها به زندگی بی حرکت و غیرفعال ادامه خواهند داد تا آنکه خورشید کاملا از تک و تا بیفتد».
خوشبینی ذاتی، برای فرار از این تراژدی بزرگ به کمکم می آید و امیدوار می شوم و تخیل می ورزم که شاید تا دو میلیارد سال دیگر، بشر قادر باشد کوله بارش را بردارد و به سایر کهکشانها کوچ کند. اما، دوباره بن بست جدیدی توسط دانشمندان در جلو راه ایده الیستی من قرار گرفت.
دانشمندان ادعا می کنند که به احتمال زیاد، هر جا که بتوانیم برویم موجودی پیچیده تر از میکروب پیدا نخواهیم کرد و پیدا کردن سیاره ای شبیهِ موقعیت زمین بسیار نادر است چون:
ما باید اینطور فکر کنیم که چرخش وجودی هر سیاره به این صورت است که حیات از موجودات ساده شروع می شود و به جانوان پیچیده می رسد و در ادامه آنها نیز با از بین رفتن شرایط ماندگاری هر سیاره و نزدیک شده به مرگ شان، به سمت ساده شدن و تک سلولی شدن بر می گردند.
بنا براین، اکثر سیاراتی که امکان حیات دارند یا در بخش اصلی شکل گیری حیات ساده هستند و یا در بخش طولانی پایان حیات قرار دارند. بله، اگر کسی هم باشد و ما ملاقات کنیم بیشترین شانس متعلق به میکروب ها است».
حالا من مانده ام که آیا همچنان با این تعریف که « زندگی فوران خودجوش دوست داشتنی ها است» به آرزوها و امیدهای زمین کوچک خود دل ببندم یا نه؟ مهم نیست من چگونه می اندیشم چون می دانم به عنوان یک موجود پر سلولی، وسایلی در من ایجاد شده است که ناگزیر خوشبین باشم.
Last life on Earth: microbes will rule the far future. Jacob Aron
