از دورانی که منطق و فلسفه در یونان باستان شکل جدی به خود گرفت از ارسطو شنیدیم که می گفت: « ذات انسان می طلبد که بیشتر بداند»
اما تحقیق جدید موسسه معتبر علمی آلمان نشان می دهد که بشر هر چه مسن تر می شود تشنگی اش برای کشف یا پیشبینی اتفاقات کمتر می شود.
در این تحقیق حدود دو هزار آلمانی ۲۱ ساله به بالا در برابر سوالاتی قرار گرفتند که مقدار توجه و انگیزه شان نسبت مسائل مختلف را اندازه گیری می کند.
برای این ۲ هزار نفر، ۱۳ نوع سناریو برای آینده شان در نظر گرفته شد و آنها می بایست بگویند آیا دانستن یا انجام آنها برای شان مهم هست یا خیر…
نتیجه سنجش ها و واکنشها گویای این حقیقت است که آدمها بعد از ۵۱ سالگی، هر چه مسن تر می شوند احساس خوبی نسبت به سناریوهای ممکن ندارند و ترجیح می دهند خود را به ندانستن و بی تفاوت بودن بزنند.
سناریوهای مورد سنجش اینها بودند که آیا می خواهید بدانید از نظر ژنتیک چه مرض هایی ممکن است در انده داشته باشید؟ ایا دوست دارید بدانید شریک زندگی تان به شما خیانت کرده است؟ آیا دوست دارید بدانید کی فوت می کنید؟ وضعیت مالی تان چه تغییری خواهد کرد و …
نکته جالب در نتیجه گیری های تیم تحقیقاتی این است که افراد به نسبت هر ده سال یعنی از ۲۱ تا ۳۱ سالگی و به همین ترتیب هر چه سن شان بالاتر می رود مقدار «نآآگاهی عمدی» نسبت به وقایع زندگی یا موقعیت شان بیشتر می شود.
به طور مشخص در ده سال بین ۵۱ تا ۶۱ سالگی « خود را به حماقت زدن» ظهور آشکاری در جوابهای تهیه شده دارند و این مقدار در دهه های بعدی زندگی مدام بیشتر می شوند.
به نظر می رسد هرچه افق « آینده» در زندگی افراد کوتاه تر می شود تلاش انسان برای کنجاوی و جمع آوری اطلاعات در باره مسائل مهم زندگی کاهش می یابد. آدمها بعد از میانسالی ریسک کمتری می کنند و وجودشان توانایی کمتری برای تحمل و شنیدن اخبار ناگوار دارد.
آدمها به مرور ترجیح می دهند موقعیت و حتی تعریف شان از زندگی در سنین ۵۱ سالگی به بعد دست نخورده بماند و دنبال بعضی جواب های جدی زندگی نگردند. راحت تر هستند که آرامش روحی شان را ثابت نگه دارند و برای همین دلبازی سال های قبل را نمی خواهند داشته باشند.
https://digest.bps.org.uk/2021/08/19/older-people-are-more-likely-to-avoid-finding-out-information-like-genetic-disease-risk-or-spousal-infidelity/
