می خواهید بدونید یه آدم معمولی با درآمد کمابیش ثابت معمولی چه کارا و گاهی زرنگی هایی رو به ناچار باید به خرج بده که بتونه گرونی و زندگی رو پیش ببره؟
اولا یاد میگرن یه جورایی هزینه های زندگی رو بیارن پایین … بعضی ها بچه هاشون دیگه مدرسه نمی رن …کلاس خاصی نمی رن، مهمونی ها کم شده، عروسی و جشن کم شده…
با این همه تقریبا باز هم ندارتر میشن چون ارزش داشته هاشون کم میشه.
عده ای بیشتر کار میکنن. کمتر سفر میرن. ساده تر میپوشن. کمتر می خورند. سینما و تئاتر و تفریحات معمول رو میگذارن کنار…
عده ای هم به کلاه برداری، رشوه، ربا، کم کاری، کم گذاری، باند بازی، پارتی بازی، رانت خواری، حق یتیم خوری و دزدی رو می آرن.
بازاری ها شایدبیشتر از نصف شون از گرونی هفتگی یه جورایی سود می برند. بخصوص اونها که انبار دارن و اقلام خریدشون برای ماهها است. خیلی ها شون قبلا بارهاشون رو بستند و زمین و خونه و وسایل سودآور خریدند که دارند درامدش رو می خورند.
صاحبخونه ها هر سال حدود ۳۰ الی ۵۰ درصد درآمدشون از افزایش قیمت اجاره تهیه میشه. قشر صاحبخونه اینطوری حداقل حدود ۵ میلیون نفر هستند توی کشور… پول پیش رو هم می زنند به هزار کار و کمترینش این هست که می گذارن توی بانکهای اسلامی و ربای شرعی میخورن …
طرفدارهای حکومت دست شون یه جورایی وصله به خزانه مملکته. دست بردن تو پروژه هّا و وام های ارزون و حتی بلاعوض بلدنن بگیرند. چاق و چله هاشون پروژه های ساختمون و جاده و برج و مسجد و … می گیرند و خیلی ارزونتر میدن به شرکت های که رابطه و ضابطه ایی با هزار فامیل مذهبی حکومت ندارند.
متاسفانه بعضی از فقیرترها و بی پناه ترها می زنند به سیم آخر بعضی ها ریسک های خطرناک می کنن. کبد و کلیه فروشی و حتی فرزند فروشی و شوهر دادن دخترای کم سن یا صیغه شدن زنان بی شوهر … حتی فروش مواد مخدر و ….
حداقل ۱۰ میلیون ایرونی توی یه نوع زاغه نشینی هستن بدون کمترین سرویس و توقع … یواشکی زندگی می کنند و با اجاره ندادن یا اجاره خیلی کم به هر شکلیه می گذرونن.
کشور شده یه دلال خونه توی یه بازار سیاه بزرگ.
