ای دوست عزیز که خشم بسیار واقعی و دردمندی ات را به سمت اصغر فرهادی گرفتی، عاجزانه به عنوان یک دوست فکر می کنم داری سخت میگیری.
می دانیم که وضعیت کشور وخیم است و رنجها بیکران ولی درست به همین خاطر شاید بهتر است بیش از همیشه قضاوت های مان را مهار کنیم.
توقع و نگاه تک تک ما، حق همه ما است ولی به خودی خود، چون نگران و دلسوزیم قرار نیست فکر کنیم نگاه و حق اصلی هستیم. این شیوه دیدن دنیا و تاثیرات ویرانگرش را ۴۲ سال است در هیبت این دیوانه های مثلا مذهبی می بینیم. حق در انحصار آنها است و بقیه مریض و گمراه و مزدور…
تک تک ما تربیت و تجربه و شعور و دستاوردهای متفاوتی در زندگی داریم و برای همین حتما و طبیعتا منافع متفاوتی داریم. اگر می خواهیم دست این فرقه متوهم از سر کشور برداشته شود بهتر است شاید به جای وحدت کلمه دنبال وحدت تفاوتها باشیم.
فرهادی و تلاش هایش در درازمدت به نفع فرهنگ ایران عزیز است. او شاید حتی نمی خواهد در برابر حکومت نابخرد و متوهم مذهبی ایران به طور علنی و شفاهی بایستد. اما فیلمهایش در مسیر افزایش شعور شهروندی ایرانیان ساخته شده اند.
درصد قابل توجهی از انسان های هر اجتماعی شاید هرگز تصمیم نگیرند وارد جهت گیری سیاسی شوند. قضاوت منفی و طرد و بدبینی و تهمت، ناخواسته آنها را از جنبش مدنی دور می سازد.
جدا کردن انسان‌هایی مثل فرهادی از جنبش مدنی می تواند مفید نباشد. راندن هر شهروند به سمت حکومتی که در حال حاضر هیچ مشروعیتی ندارد شاید شلیک به پای خودمان است.
