شهر رم در دوران امپراطوری بزرگی که اطرافش ایجاد شده بود آتشکده ایی داشت که می بایست همیشه آتش آن
خاموش نشود. ۶ باکره مقدس که سوگند خورده بودند ۳۰ سال تمام باکره بمانند، مسول حفظ آتش بودند.
رومیان معتقد بودند خاموش شدن آتش این معبد، مترادف بود با ویرانی و بدبختی برای شهر رم… برای همین این ۶ باکره، امتیازت و احترام انسانی مشابه مردان را به دست می آوردند.
خانواده های ثروتمند شهر با افتخار تمام فرزندشان را برای این کار تقدیم معبد می کردند. ۲۰ دختر که هنوز به سن بلوغ نرسیده بودند انتخاب می شدند و از بین آنها ۶ نفرشان به قید قرعه حکم باکره آتش را می گرفتند.
این باکره‌ها اگر وسوسه رابطه با مرد و فعالیت جنسی شان ثابت می شد می بایست زنده به گور شوند. مرد خاطی هم بعد از شلاق زدن، اعدام می شد.
وصلت با این باکره‌ها بعد از اتمام خدمت ۳۰ ساله شان، آرزوی مردان قدرتمند و امیران جنگی رم بود.
نکته جالب در باره مراسم حفظ آتش این بود که هر سال آتش جدیدی می بایست روشن شود و آتش سال قبل را خاموش می کردند.
هر سال در ماه فروردین، با انعکاس نور آفتاب از طریق صفحه برنجی بر روی پارچه، آتش جدید بر پا می شد و باکره‌ها موظف بودند تا بهار سال بعد نگذارند خاموش شود.
چهارصد سال بعد از میلاد مسیح، یکی از امپراطوران رم، تحت تاثیر مسیحیت، این مراسم را ممنوع اعلام کرد و آتش معبد برای همیشه خاموش شد. چند سال بعد براساس پیشگویی همیشگی مورد تهاجم قرار گرفت و ویران شد.
