دختری ام ۲۴ ساله و مدرک لیسانس دانشگاه تهران رو دارم. ظاهرم خیلی معمولیه و اکثر اوقات تا یه محفل عروسی چیزی نباشه آرایش نمیکنم، نسبت به آرایش حس خیلی بدی دارم، فک میکنم چرا باید آن چیزی که نیستم رو نشون بدم، نه اینکه زیبا نیستم به حد کافی هستم که زشت به حساب نیام.
اعتماد به نفس کافی برای اعلام حضور در یک دورهمی ساده رو ندارم و هی میبینم که میگن و میخندن و لذت میبرن. آدم های سطحی و الکی… برای همین فکر میکنم اغلب اوقات کاملا نامرئ ام. در عین حال فکر میکنم که دنیا داره منو می پاد تا یه اشتباهی ازم سر بزنه و بندازه تو هاون و منو بکوبه.
آره نه کسی عاشقمه و نه عاشق کسی ام و نه الآن و نه تو بچگی ام مزه مهر و محبت کسی و نچشیدم. چون میخواستم خانوادم رو از اون وضعیت بد نجات بدم، سرم تو درس و کتاب و تحصیلات بوده و تا الآن موفق هم بودم و اصن به این چیزا که دیگران بهش میگن تفریح، وقت نداشتم
همه به کنار مشکل این اعتماد بنفسم و کجای دلم بذارم، آیا ممکنه دختری مثه من همسر ایده آل برای یه مرد باشه و برعکس؟ با مهر
دختر نامرئی عزیز
تو به غیر از شخصیت سخت کوش و متعهد به خانواده و موفق بودن، معلوم است که به هر حال زندگی را برای خودت سخت می گیری.
اول از همه دست از قضاوت آدمها بردار و تصویر مهربانتری از رفتار و اعمال شان داشته باش. همه آدمها دارند به هر شکل ممکن با زندگی کنار می آیند. این قضاوت تو از دیگران عین قضاوت هایی است که از تو صورت می گیرد و ترا ناراحت می کند.
تو در درجه اول باید از خودت و خصوصیات خودت خوشت بیاید. تا این احساس در وجودت نباشد قادر به انعکاسش نیستی و دیده نخواهد شد.
شخصیت بدبین و سردی داری و باید بفهمی چرا؟ شاید به اندازه کافی نمی توانی خودت را جای دیگران بگذاری. شاید صبرو گذشت کمتری داری.
مطمئن باش همسر ایده ال برای یک مرد خوب هستی. مطمئن باش.
به افزایش حس خوب، حتی قیافه زیبا شده تر، شخصیت مهربان و شاد و مثبت بها بده… خود را بهتر از آنچه که هستی نشان دهی خیلی سالمتر است از اینکه بدتر از انچه که هستی نشان دهی.
می توانی ساده و با ارزش های شخصی ات زندگی کنی و آنطور که دوست داری لباس بپوشی و آرایش نکنی ولی خود این استیل هم بهتر است رویش وقت بگذاری. سلیقه و لباس و آرایش مخصوص خودت را پیدا کن. سعی کن گاهی بهترین حالت خودت را هم نشان دهی.
