ازدواج برای من همیشه مفهوم یک تعهد بلند مدت را داشته که در آن هر نفر باید قید بسیاری از علاقه‌های شخصی‌اش را بزند، روابط دوستی و اجتماعی خود را کم و یا قطع کند و تمام مدت با فداکاری در تکاپوی راضی نگه داشتن دیگری باشد.
باور رایج این است که کنار هم بودن یک زوج، یکی از عوامل تعیین کننده برای افزایش احساس علاقهٔ آن‌ها نسبت به یکدیگر است. ولی اخیرا ادعا می کنند دوری یک زوج از یکدیگر همیشه حس علاقه را کم نمی‌کند و در بعضی مواقع به افزایش میزان آن نیز کمک می‌کند.
در حالیکه بسیاری از زوج‌ها در تلاش‌اند تا فاصله‌ای که میان آن‌ها افتاده را کمتر و کمتر کنند، خیلی‌ها دوست دارند از این فاصلهٔ به وجود آمده استفاده کنند تا در چهارچوب مشترک رابطهٔ خود، به امیال و علاقه‌های شخصی خود نیز بپردازند. شاید اصلی ترین سوال این باشد که در یک رابطه، چه زمانی «ما» تبدیل به «من» می‌شود؟
بسیاری از زوج ها به این باور غلط اعتقاد دارند که چون در یک رابطه با یکدیگر هستند، پس علاقه‌ها و آرزو‌هایشان هم باید یکی باشد. مشاورین ازدواج تاکید می‌کنند که بر خلاف مفهوم «یکی شدن» که هدف یک رابطه عاشقانه است، اگر بیش از حد وقت خود را با کسی که دوستش دارید سپری کنید، از میزان علاقهٔ شما به او کم می‌شود.
فاصله و دور از هم بودن، اگر برای شخص مقداری فضا برای بروز علاقه‌های شخصی ایجاد کند، برای ادامه پیدا کردن و شکوفایی آن رابطه بسیار مهم است. زوج‌ها باید بتوانند توازنی میان با هم بودن و تنها بودن خود پیدا کنند.
محدود کردن فضای شخصی در یک رابطه باعث می‌شود فرد محدود شده در جای دیگری به دنبال این فضا باشد و در نتیجه به زوج خود خیانت کند.
شاید درک کردن نیاز‌های فرد مقابل و کمی فداکاری راه حل خوبی برای این مشکل باشد. اگر قرار باشد نیاز‌های یک فرد فقط در چهارچوب یک رابطه و به واسطه یک فرد برآورده شود، آیندهٔ روشنی را نمی‌توان برای آن رابطه انتظار داشت.
منابع برای تهیه مقاله:
How Distant Would You Like Me To Be, Darling? Aaron Ben-Zeév
Suffocating in a Relationship? Jessica DuLong
http://www.psychologytoday.com/collections/201208/i-need-space/suffocating-in-relationship
