یکی از بزرگترین مشکلات انسانها این است که شعور عاطفی شان همسطح و هم اندازه با رشد فیزیکی شان نیست. یک فرد می تواند قد و هیکلش ۳۵ ساله نشان دهد ولی از نظر رفتار، احساسات و واکنش هایی که بروز می دهد یک کودک ۸ ساله باشد.
فیلسوف معاصر « الن دوباتن» معتقد است هر فرد می تواند از طریق سه نوع واکنش به سوال زیر، بفهمد که سن عاطفی اش چقدر است:
وقتی که یک دوست ما را ناراحت سازد یا ما را ترک کند و یا در یک حالت معلق و نامطمئن قرار دهد چه واکنشی بروز می دهیم؟
۱- آنقدر عصبی می شویم و غرورمان لطمه می خورد و در هم می ریزیم که اصلا نمی توانیم به طرف مقابل بگوییم چه وضعیت ناراحت کننده و غافلگیرانه ایی داریم.
۲ – امیدواریم به طور معجزه آسایی طرف مقابل متوجه شود چطور از هم پاشیدیم و به همین خاطر کاری کند که همه چیز روبراه شود.
۳ – با خشم و پرخاش می خواهیم ثابت کنیم خیلی قدرتمند هستیم ولی خودمان می دانیم که در درون، درب و داغان هستیم.
ولی شجاعت می خواهد بپذیریم یک نفر که نقش مهمی در زندگی ما دارد چطور می تواند ما را مثل یک بلور به زمین بزند و صد تکه شویم.
برای همین از واقعیت می گریزیم. همه ماجرا را انکار می کنیم. انگار هیچ اتفاق مهمی نیفتاده است. با اصرار تمام سعی می کنیم درد و رنجی که می کشیم را پنهان کنیم یا فریاد می کشیم.
برای بسیاری از ما در بزرگسالی، یادگیری زبان عاطفی همسطح با سن طبیعی ما سخت خواهد بود چون عادتها و نحوه ابراز و حتی فیزیک فک و دهان و زبان ما طور دیگری شکل گرفته است.
ما چاره ایی نداریم جز اینکه قدم به قدم و با همت و ازخودگذشتگی، زبان جدید برای ابراز وجود را یاد بگیریم تا بتوانیم کم کم سن عاطفی مان را افزایش دهیم.
در قدم اول بهتر است موضوع و مشکلی که با آن روبرو می شویم را به خوبی برای خودمان به دور از احساسات توضیح دهیم. باید تشریح کنیم که چرا ناراحتیم و چه چیزهایی ما را غمگین یا خشمگین ساخته است.
The Ultimate Test of Emotional Maturity
image source
Ollyy | Shutterstock.com
