من و همسرم هر دو شغل های خوبی داریم. من دندانپزشکم و شوهرم هم مدیر یک شرکت حسابداری. هر دوی ما در خانواده متوسط پایین بزرگ شدیم. با جدیت تمام درس خواندیم و واقعا شبانه روز تلاش کردیم و زندگی خوبی داریم. مشکل ما ولی دو فرزند ما است.
آنها را لوس بار نیاوردیم. در کار خانه همیشه کمک می کردند و هیچوقت نخواستیم جدیدترین چیزهای که همسن و سالان شان دارند را برای شان بگیریم. ولی وقت زیادی با آنها صرف کردیم. از پارک محل تا سفر و گشت و گذار و سینما و …
آنها دوره دبیرستان و دانشگاه شان را هم کمابیش با موفقیت گذراندند ولی به دلایلی که نمی فهمیم از آن پس مدام تصمیمات غلط گرفتند. شغل های خوبی ندارند و کلا زندگی خوبی ندارند.
متاسفانه رابطه های ناجوری برای زندگی زناشویی دارند و کم کم به آدم های تلخ و عصبانی تبدیل شدند. به نظر می رسد دختر ۲۹ ساله و پسر ۳۴ ساله ما روز به روز عصبانیت و خشم شان نسبت به ما بیشتر می شود. با ما قهرند.
دلیل اصلی اش این است که می دانند ما از آنها راضی نیستیم یا آنطور که امیدوار بودیم زندگی نمی کنند. افتاده اند به دنده لج و انگار تصمیمات زندگی شان را هم از روی خشم و عصبانیت می گیرند.
ما می خواهیم بازنشسته شویم و توی این فکر هستیم شاید کمک مالی مستقیم به آنها باعث شود زندگی شان از سختی اش کاسته شود. شاید خشم شان نسبت به ما کمتر شود و دست از تصمیمات لجوجانه و مخرب برای زندگی شان بردارند. آیا این کار درست است؟
ّ
image source
