وقتی از یکی خوشتون میاد همه هوش و ذکاوت و وجودتون می خواد یه کاری کنه که اون هم نظرش جلب بشه.
اما توی این دنیای سیر از لذت های گذرا و عاطفه های بمباران شده از توجهات موقت، گاهی شانس میاریم و پیش میاد که یکی رو می بینیم که خیلی خاصه. چطوری توجه واقعی اش رو جلب کنیم؟
اغلب ما دستپاچه میشیم. نگران میشیم و ترس برمون میداره. مواظبیم چیزی نگیم که مبادا کشتی اش، پهلو نگیره کنار ساحل ما.
نمی دونیم چیکار کنیم. مات میشیم. هر چی می دونستیم و بلد بودیم دیگه به درد نمی خوره.
درست توی همین حس و حالت هست که مغز با سرعتی شتابزده شما رو تبدیل میکنه به یه مخ زن. یه مخ زن واقعی و صمیمی.
می خوایی چیزی بهش بگی که به دلش بشینه. حرفی که احساس خوب و واقعی براش ایجاد کنه. لیست دهها صفت و اشاره و غلو و حتی چاپلوسی توی مغز رژه میره اما هیچکدومشون توی سطح التهابی که داری نیست.
می خوایی چیزی در باره خودش بگی که موندگار باشه. جزو بخشی از شخصیتش باشه که خودش دقت نکرده و نمی دونسته.
مخ زن واقعی احساسش واقعیه. درک خوبی از دلیل دلبستن خودش به طرف داره. مخ زن واقعی پشتوانه اش هزاران سال شعور غریزی اجدادش هست.
مخ زن واقعی چیزی رو می تونه به طرف مقابل منتقل کنه که به وجدش میاره. این نوع مخ زنی یک هنره. هنر زندگی و صیانت ذات. هنر بقا.
image source
https://thisisgalway.ie/
